Heel hype- en muziekminnend (ik weet nog niet bij welke van de twee categorieën ik mijzelf indeel) Amsterdam en omstreken was gisteren uitgerukt naar Paradiso, waar kaartjes voor deur voor 100 Euro van de hand gingen. Wijzelf kwamen dankzij vriend Camiel binnen voor 16 en zagen daarvoor maar liefst drie bands: Stereo Total, The Strokes (waar het allemaal om draaide) en The Plan.
Ik dacht zelf dat Stereo Total Japans was, maar zij ontmaskerden zich als Fransozen met een voorliefde voor instrumentale meligheid en een drumstel. Wel grappig, maar niet meer zo na vijf nummers. Om de ode aan Ringo moest ik wel grinniken, maar dat was van korte duur. De zaal was al helemaal gevuld met veel oude mannen / journalisten / fotografen die, vol verlangen naar hun jeugdige uitspattingen van lang geleden, verzenuwd wachtten op de komst van het beste concert van het jaar. Het concert dat op voorhand vergelijkbaar zou zijn qua impact en qua daar-had-je-bij-moeten-zijn met het concert dat Nirvana gaf in Paradiso in 1991 (bron: Volkskrant van gisteren).
Het geluid was in het begin bijzonder slecht. Julian Casablancas, de zanger van deze als rock ‘n’ roll omschreven band, kwam nauwelijks uit boven het geweld van de andere instrumenten. De zaal stond stokstijfstil zoals het publiek de laatste tijd altijd doet in Paradiso en keek, nam in zich op, en aanschouwde. Geen minuut missen want The Strokes spelen nooit lang. Alles memoriseren, want wij waren erbij.
Het kwam wat moeizaam op gang, maar eenmaal op gang gebracht was het erg de moeite waard, kon ik lekker meehuppen op de muziek, de stokstijve mensen voor me aan de kant zetten, en was het na een uurtje huppen en genieten gewoon over en uit. Geen toegift. Dat was wel meteen ongeveer het enige ‘gedurfde’, het enige ‘stoere’, het enige ‘gewaagde’, waarmee ze hun rock ‘n’ roll status zouden kunnen waarmaken. Of het zou moeten gaan om de microfoonstandaard die Julian ietwat te hard neerzette of zijn afdaling de zaal in waarbij hij gewoon ongestoord bleef doorzingen. Want verder was het gewoon een leuk bandje, beetje braaf, wel erg goed, en erg genieten. Ik ben overigens voor legalisering van softdrugs, maar vind wel dat muzikanten een ding moeten ondertekenen dat zij zich inhouden totdat het concert waarvoor zij naar Nederland zijn gekomen over is.
;){kind=link}
Na afloop in de bovenzaal The Plan. Ik dacht dat ze uit Duitsland of België kwamen, maar het bleken Zweden. Een beetje een enge zanger, met een poging om zijn teksten mimetisch uit te beelden tijdens het gitaarspelen, maar met de ogen dicht was het nog niet zo onaangenaam. Ik was vooral onder de indruk van de trompettist die tevens tamboerijneerde, waarbij hij de tamboerijn gevaarlijk hoog de lucht inwierp om hem op de maat weer op te vangen.
Toen was het pas twaalf uur en speelden beneden nog de DeWaele Brothers, maar die waren gisteren niet zo goed op dreef.
Reacties
5 reacties op “The Strokes”
wat is nou weer mimetisch.fijn dat je er was.
‘Mimetisch’ is een term uit de theater- en filmliteratuur.
“De herkenning van een mimetisch teken bestaat uit het maken van een vergelijking van dat teken met iets uit de ervaringswereld van de toeschouwer. Dit is het eigenlijke werkelijkheidseffect: de toeschouwer herkent het teken en erkent het als iets uit zijn werkelijkheid”, zegt Kees Bakker bijvoorbeeld:
http://people.a2000.nl/kbakke/docufict.htm.
“Met de sprankeling van een eerste verliefdheid, de inzet van topsporters en het gevoel voor monotonie dat de moderne stadsjongen met de paplepel krijgt ingegoten speelde The Strokes gisteravond Paradiso plat. (…) Niet vaker werd een belofte zo verpletterend ingelost.” Dit zijn de wel heel erg lovende woorden van Hester Carvalho vandaag in NRC Handelsblad. De journaliste meent verder dat de stem van zanger Casablancas de ster van de avond was. Het zou toch zomaar kunnen dat we bij een der meest legendarische optredens in de geschiedenis van Paradiso zijn geweest! Hmm… maar laten we eerlijk zijn: dan was ik er niet bij. Ik hoorde een ander concert. Ik zag een publiek dat het eerste half uur kritisch stond te kijken/luisteren, tot ergernis van de zanger. Die na flinke teug aan een joint van iemand uit het publiek (aan de vermoeide indruk van de zanger viel af te lezen dat dat niet de eerste was), leek hij zich pas te hervinden. Ik hoorde ook dat het geluid niet goed afgesteld was, het volume niet hard genoeg stond om te overdonderen en de nummers die niet op hun CD (van het jaar) stonden niet goed uit de verf kwamen. Het concert was… gewoon goed, niet meer en niet minder. Ze wonnen het publiek voor zich, maar hun korte set vroeg om een snelle verovering. Pas bij het voorlaatste nummer gingen de meeste concertgangers om en werd er tot aan het midden van de zaal gepogoot. Maar het bleef bij het midden. Want daar stond ik, aarzelende sprongetjes makend tussen de enthousiaste en teleurgestelde helft.
Ik mis die zorg-dat-je-erbij-bent-concerten altijd… Zo was ik ook niet bij Prince in ’81…
Ik weet dat ik een wat bevooroordeelde mening heb over The Strokes omdat ik er nou eenmaal groot “fan” van ben. (ik geloof niet echt in het woord fan) Maar ik wil iedereen aanraden de muziek wat vaker te luisteren. Ik ben helaas niet op het optreden wat jullie beschrijven geweest en ik merk dat de kwaliteit van het geluid het optreden wat minder heeft gemaakt. Ik heb zelf een live cd en ook de andere twee studio cd’s en dan klinkt de live cd toch echt leuker. Jammer dus dat jullie het met die slechte geluidsman/vrouw hebben moeten stellen. Maar even mijn begin dus: Toen ik the srokes voor het eerst hoorde van een vriendin vond ik het nogal monotoom en saai maar als je er vaker naar luisterd hoor je de basloopjes en de goede solo’s van de gitaristen. Ook de teksten komen dan veel beter naar voren ookal zijn die soms niet echt goed te begrijpen. Wat ik wil zeggen is dat als je “gewend” raakt aan de monotomiteit (?) en je vergeet de top 40 vrolijke deuntjes dan bestaat de kans dat je net als ik geraakt wordt door de muziek. Zeker het geval bij ‘Trying Your Luck’. Mijn vriendin overigens vind er niks meer aan… Hopelijk is dat bij jullie anders. Groetjes veerle