Meeleeslectuur

Met boel nadorst en daardoor gebrek aan vele liters vocht die onevenredig waren aan mijn aantal uren slaap, stapte ik na een ferme sprint getrokken te hebben de volle spitstrein in van Amsterdam naar Leiden. Nog één plaatsje vrij en daar zeeg ik neder met een onontkoombare trek naar vettig voedsel, liters Coca Cola danwel melk, maar had totaan Leiden wegens te laat van huis vertrokken en mensen tegengekomen op straat geen tijd meer gehad om mij in deze behoeften te voorzien. Droge mond, gekkig gevoel in mijn maag.
De trein kwam meteen in beweging. Amaai. Ik reed achteruit. Wiebelwiebel. Mijn sjaal, die door het rennen en het daaruit voortgekomen zweet (nog meer vochtverlies) als een nat warm doekje dat je krijgt bij de Chinees na het eten, aan mijn hals gekleefd zat, ontknoopte ik, en legde hem op mijn schoot. Mijn benen hield ik angstvallig dichtbij me want tegenover me zat een boomlange jongen die keek alsof zijn leven nog nooit een lichtpuntje had gezien en van wie de benen tot ver over de helft van onze vierzit kwamen zonder dat hij daar iets voor hoefde te doen. Ik kon niet in de Amazone-zit gaan zitten waardoor ik mijn benen in het gangpad zou kunnen deponeren, want de man naast mij was van zo een brede afmeting, dat ik slechts ternauwernood in de rechte houding mijn zitplaats kon benutten. Schuin tegenover me een ielig ventje dat met aanzekerheid grenzende waarschijnlijkheid in Leiden de trein zou verlaten. Bril incluis.

Ik pakte de Volkskrant uit mijn tas. Het zwaargewicht naast mij begon ineens vanuit het niets in onvervalst plat Engels accent te praten. Hard ook. Voor zich uit, richting iel ventje. Ielig ventje deed niets, want kende de man niet. Ik dacht dat Engelse man probleem had met hardop in zichzelf praten, maar enkele seconden later kwam het antwoord uit de vierzit verderop in de coupé waar echtgenoot en kinderen waren gestationeerd. Het gesprek ging over drugs op een zeer banaal en vervelend (en hard) niveau. (‘No dear, you have to smoke them, not eat them, hahaha’). De dikke Engelsman las The Sun die blijkbaar ergens op het Centraal Station verkrijgbaar was geweest. Op de voorpagina stond een foto van een lieflijk meisje dat waarschijnlijk vermoord was. Ik was benieuwd wat het achtergrondverhaal was, en probeerde het artikel vanuit mijn ooghoek te lezen. Het ielige ventje had zich intussen verdiept in ‘Animal Species and their Revolution’, van Princeton Science Library. De boomlange kerel tegenover pakte High Fidelity uit zijn tas en sloeg het open.

Ik kon het artikel van de man naast mij over het vermoorde meisje niet goed lezen omdat hij de krant bij de repliek naar zijn vrouw toe steeds weer dichtdeed en tijdelijk op zijn schoot neerlegde. Het ielige ventje, zag ik, keek niet zijn eigen boek in, maar naar de voorkant van High Fidelity en probeerde de inhoud te lezen. De lange lezer van High Fidelity keek verveeld voor zich uit – naar mijn Volkskrant. Ik keek naar Animal Species and Their Revolution, naar The Sun, naar High Fidelity en naar de Volkskrant. Las waar mogelijk de achterflap. De jongen tegenover me deed High Fidelity weer dicht. ‘Wat een kutboek’, verzuchtte hij. Ik zei dat ik het wel een leuk boek vond, maar dat hij het in het Engels moest lezen. Het ielige ventje zei dat je zijn boek vast in het Nederlands moest lezen, want hij begreep er geen zak van. Ze deden hun boeken in hun tas. We deelden mijn krant waarvan zij gretig een katern aanpakten. Bij Schiphol moest de Engelse blater er uit en hij liet The Sun achter.
Het meisje was helemaal niet vermoord, maar aan de heroïne geraakt.