Stemgedrag

Mijn uitzicht van vandaag was een kar met boel flyers waarop een rode roos en de letters PvdA. Naast de kar een vrouw met een roodwitte muts op, rode handschoenen met afgeknipte vingers en een roodwitte bodywarmer. Haar neus was ook rood, van de kou, en af en toe sprong ze even op en neer om het bloed alle ruimte te geven overal naartoe te stromen.
Toen ik even naar buiten ging, bood ze me een flyer aan, en een partijprogramma. Ik pakte het aan en ze was verrast en dankbaar. Blijkbaar had nog iemand deze ochtend enige interesse getoond voor haar missie. ‘Gaat het niet goed?’, zei ik, waarop ze antwoordde dat het niemand iets kon schelen in Almere. ‘Vraag maar eens om je heen’, zei ze.

Terug op mijn werk besloot ik tot het houden van een polletje. Eerste vraag: Ga je stemmen? Tweede vraag, indien de eerste met ja beantwoord, op welke partij ga je stemmen?

Uitslag maakte me droef. Meer dan de helft ging niet stemmen (onder wie één iemand die vroeg wanneer de verkiezingen waren), de andere helft zei meteen Leefbaar Almere, maar krabbelde soms terug als ik vroeg waarom. ‘Ja, misschien wordt het dan toch weer Groen Links’, zeiden sommigen van hen. Binnen vier jaar tijd kan een mens dus van Groen Links naar Leefbaar Almere uitwijken zonder enige scherts in het stemgeluid.
Almere kent landelijk het grootste aantal allochtone jongeren onder de 25 jaar. Als er onderzoek zou worden gedaan naar de mogelijkheden die die jongeren geboden worden, zou er waarschijnlijk uitkomen dat Almere het grootste aantal allochtone jongeren kent voor wie het minste wordt gedaan. Als je als allochtone jongere in Almere geen zin hebt om te jazzballetten of te boksen, dan kan je gaan hangen op straat. Wat in groten getale wordt gedaan. Wat de blanken die daar voor hun rust zijn komen wonen niet zo prettig vinden.

De Marokkaanse jongen achter de counter in de Febo ging niet stemmen. ‘Ach man, het is allemaal maar slecht’, zei hij. Omdat ik me gedurende de dag bijzonder kwaad had gemaakt over het feit dat bijna niemand ging stemmen, had ik mij inmiddels de haast evangelische taak opgelegd om mensen te overtuigen dat ze wel moesten gaan stemmen. En voor het gemak niet op Leefbaar Almere. Ik legde de jongen uit dat het met zijn houding niet beter zou gaan worden. Het maakte hem niets uit. Het was hier toch allemaal kut. Zijn baas wilde stemmen op Pim Fortuyn, maar daar moest hij helaas mee wachten tot de landelijke verkiezingen.

De houder van de boksschool, een kleine, gedrongen man uit Amsterdam maar al 25 jaar woonachtig in Almere, begon een partij te schelden toen ik over politiek begon. ‘Flikker een end op met je pollitik’, siste hij. Terwijl hij zijn vuisten balde en ik dacht dat hij mij voor een boksbal aanzag, verklaarde hij zijn voorkeur voor de PvdA.
Het is een rare stad, Almere. Evenals Nederland waarschijnlijk een raar land is. Of wordt.