Eerste brief naar de duinpan

Hoi M.,

Omdat jij niet kon, zijn wij maar naar Paradiso gegaan. Londen riep, zoals iemand al in een mailtje zei van de week, en wij gaven gehoor.
We hadden ‘s middags op de site van de vpro al naar liedjes van de bandjes geluisterd, spraken af met mensen die ook gingen, en we waren onhip vroeg. Aan de overkant van Paradiso stond een politiefuik om onverlichte fietsers te vangen – je had zo nummer 21 van je op-de-fietsserie kunnen schrijven.

Voor de deur stond een portier die ik kende. “Als ik had geweten dat Hassanin had gewerkt, had ik geen kaartjes gekocht,” zei ik luid, maar hij hoorde het niet. Da’s best lullig als je cool probeert te zijn. Hij moest ook drie keer kijken voor ie me herkende, dus ik zal nooit meer zo hard zeggen dat ik connecties heb bij Paradiso.

De andere mensen die onhip vroeg waren, zagen er gek genoeg toch heel hip uit. “Mensen uit een tijdschrift,” zei S. We zagen vooral heel veel Brits Haar.

Het eerste bandje dat we zagen, Desert Hearts, had een meisje op de bas. Dat was stoer. Ze kwamen overigens helemaal niet uit Londen, maar uit Belfast. De jongen die gitaar speelde, was heel goed in Rockster zijn. Hij bewoog zo heftig over het podiumpje van de kleine zaal, dat het een wonder mag heten dat ie er niet af is gevallen. Het was leuk, hoor, maar als je drie liedjes had gehoord, wist je hoe het vierde zou gaan: zachtjes beginnen en dan een loeihard stukje (en stuiteren over dat podium, natuurlijk).
We gingen naar beneden voor British Sea Power. Zij waren, zover ik er verstand van heb, een stuk geraffineerder dan het eerste bandje. Wij bleven er bij zitten, op de rand van de verhoging, links vooraan, maar aan het eind van het optreden, toen de gitarist zijn instrument neerzette, gebeurde er iets waardoor ik wel op moest springen.

Hij had een plastic reiger.
Echt waar.

Ergens uit een hoek op het podium pakte hij een plastic reiger, en hij zwaaide er mee. Iedereen in ons groepje zag in wat voor Groots Moment dit moest zijn voor mij. Een reiger!
Het spreekt vanzelf dat ik nu fan voor het leven ben. British Sea Power!

Verder zagen we nog wat bandjes die me tot de conclusie brachten dat dit soort avonden toch niet echt mijn ding zijn: ik vind het fijn nieuwe muziek te leren kennen, maar dan wel via mp3, bijvoorbeeld. Ik luister eerst wel naar de liedjes, en besluit dan of ik naar een concert wil.

London Calling is als naam voor het weekend overigens nogal raar. In de kleine zaal was nog een bandje waarvan de zanger zijn tekst was vergeten en hij verontschuldigde zich daarvoor met een zwaar scandinavisch accent, en het laatste bandje dat wij hoorden voordat we moesten rennen voor de laatste tram, bleek bij googlen een .dk te hebben.
Britpop calling zou een betere titel zijn geweest.

Maar ik ben blij dat we gegaan zijn.
Al was het maar voor die reiger.

Liefs, W.