Lentebier

Lente maakt dronken.
Al vroeg begonnen de eersten op het terras in de zon alcoholische dranken te bestellen. Veel plezier en langlevedelolgevoelens weerklonken alras vanaf de buitenstoelen de medemens tegemoet. Ik ontmoette een vriendin die mij met dubbele tong wilde overtuigen van het feit dat de lente het mooiste seizoen was. Het overtuigen was niet nodig, ik was reeds overtuigd. 

Om iets voor zessen kwam ik een vriend tegen die bijna weg wilde gaan van het terras waar hij al de hele middag had gezeten. Ik riep hem, hij liep naar mij toe, een witbiertje met citroen in de hand, zijn andere naar mij uitgestoken. De zon als warme douche over ons heengegoten. In de schaduw bitterkoud.

Ik fietste verder, naar mijn afspraak, en vele (7) uren later fietste ik op weg naar huis langs hetzelfde terras. Daar stond hij, op precies dezelfde plek als waar ik hem zeven uren eerder had aangetroffen, op het punt om naar huis te gaan. ‘He llallo! Llang niet gezien!’, en er ontrafelde zich een mooi nachtelijk gesprek over niets.

Mijn buurmeisje kwam even later aangezwalkt over de stoep. Was ze even aan de linkerkant, corrigeerde zij zichzelf, en week uit naar de rechterkant. Eenmaal bij de rechterkant van de stoep aangekomen schrok zij van haar afwijking en corrigeerde zij zichzelf snel naar links. Haar sleutel wilde lange tijd niet passen in het slot. Ze lachte naar mij, dacht dat ze dit morgen niet meer wilde weten, en zei tegen mij dat ze vanmiddag door de zon al vroeg was begonnen.