Gisterenavond naar Theo Nijland geweest, in Klein Bellevue. Theo Nijland (45), ex-Shooting Party, wil naar het schijnt maar niet doorbreken, terwijl zijn talent, zijn schrijversschap en zijn stem de helft al zouden moeten doen.
Het is een grote man in pak met een zwarte bril. Hij zit achter de vleugel bijna opgevouwen op zijn krukje over de toetsen heen. Hij speelt goed. En hij zingt goed. De liedjes zijn soms mooi, soms verdrietig, soms grappig, soms pijnlijk. Hij doet een beetje nerveus, vertelt tussen door korte verhaaltjes aan het publiek, en stopt ook tijdens het spelen van de nummers niet met het terugduwen van de bril op de neus wanneer deze een klein stukje afgegleden is. Zonder bril geen Theo Nijland. Aan het eind heb je het idee dat je hem kent.
Het is jammer dat de liedjes soms erg mooi beginnen, maar het einde niet altijd halen. Er waren maar een paar liedjes die mij gisteren van begin tot eind konden bekoren – maar dan waren ze wel meteen heel sterk. Er konden diverse CD’s worden gekocht (hij maakt ook filmmuziek voor onder andere Frans Weisz), maar het was er zo druk, dat ik niet meer heb gekeken. Maar als het zo druk was bij die CD-tafel gisteren, breekt hij vast nog wel eens door.
Reacties
7 reacties op “Theo Nijland”
Ik hoorde hem toen hij gisteravond te gast was in kunstprogramma tussen 7 – 8 en vond hem een een boeiende persoonlijkheid die bewust zijn weg koos.
Hoorde hetzelfde programma: té gekunstelde ‘waarom-zou-ik-het-makkelijk-doen-als-het-moeilijk-kan’-liedjes, geen groot zanger,die gebrek aan zelfvertrouwen compenseert met een stuitende zelfingenomenheid….zal naar mijn idee nooit doorbreken.
Ik vond hem meer een innemende geest die zorgvuldig het pad des levens betrad.
P.S. ik ken zijn nichtje.
Theo Nijland is liedjes knutselaar. Hij schrijft prachtige nummers die iets plats in poezie kan gieten. Als je dat niet ziet luisten dan naar Marco Borsato.
Ik heb vanavond Theo Nijland gezien in zijn nieuwste programma “Masterclass” in Bellevue in Amsterdam. Wat een stem, wat een teksten, wat een muzikant, wat een acteur! Dat hij daarbij -in de geest van de titel van zijn programma- uithaalt naar het gemakzuchtige effectbejag van
populairdere artiesten is hem vergeven. Hij stelt terecht wansmaak en quasipoezie aan de kaak. Met een talent en subtilitiet als het zijne kan hij zich dat veroorloven. Dat iemand als Theo Nijland nog niet doorgebroken is zegt meer over onze massacultuur dan over hem.
Ik zag hem gisteren een liedje spelen en zingen op het zaterdagochtendprogramma van de VPRO, ‘Zo onbehaaglijk was de lente nog nooit’. Ik was aangedaan door de ingehouden, intieme, breekbare toon en de beeldenrijkdom. Toch zitten er soms teveel woorden en metaforen in een gezongen zin.
Ook ik zag Theo Nijland 5 oktober bij ‘vrije geluiden’.en was gelijk fan. Zijn cd. heb ik via bol.com besteld en niet via basta.
(niet te doen)
Toen ik het nummer ‘onder mijn steen’ hoorde sprongen de tranen in mijn ogen. Het ging zo leek het voor mij, over mijn moeder. Ze is de 16de overleden en we laten het nummer tijdens de uitvaartplechtigheid horen… Bedankt Theo.
Groet, Jenny.