Paasinkopen

Vanaf de Munt lijkt de Kalverstraat een broeierige zee van mensen. Voornamelijk blanke gezichten schitteren in het zonlicht, kale hoofden weerspiegelen, haardossen lichten op. De massa als massa triomfeert. Bijna alle gezichten staan vermoeid, chagrijnig, behalve die van de jongeren. Dat wat jeugd wordt genoemd schuifelt met plezier voort in de lange rijen, belt mobiel, koopt van het gespaarde geld dure, trendy broeken en lacht uitdagend. Naar elkaar.

Ik sta te wachten onder de Munttoren. Het is duidelijk dat de toren in de nachten voordat ik hier stond vaak als openbaar toilet gebruikt is. De geur van pis vermengt zich met de geur van bloemen, die de mensen vanaf de Bloemenmarkt bij zich hebben. Grote boeketten, grote bossen geurende rozen en lentebloeisel trekken aan mijn neus voorbij.

Jemig wat is het druk in de Vroom & Dreesman. Een man roept blije dingen om door de speakers van het warenhuis. Dat de kleine eitjes al de hele dag in de aanbieding waren, maar dat vanaf 16:00 uur de grote chocolade-eieren nu ook afgeprijsd zullen zijn. Dan zie ik u zo!, roept hij enthousiast door de microfoon. Ik verzucht dat het wel heel druk is, wat niet een heel intelligente opmerking is, maar wel even noodzakelijk, waarop de kassière zegt: ‘Ja, de iedereen moet tóch zijn paasinkopen doen’. Paasinkopen? Heb ik iets gemist?

Ik heb mijn woordenboek erop nageslagen. In 1961 bestonden er nog geen paasinkopen. Ik wil geen paasinkopen doen. Ik wil terug naar 1961.