Elf patat

Het jongetje was voor mij aan de beurt in de Febo. Hij had een trainingspak aan, kort, blond stekeltjeshaar, en hij moest op zijn tenen staan om de meneer achter de toonbank te kunnen zien. In zijn handen had hij een papiertje. Hij ademde in. Hij las voor:
‘Euhm. Elluf patat met mayonaise.’ Hij schreeuwde bijna. Het Almeerse accent is net Amsterdams, en dan wat vetter. Hij ging verder: ‘Een broodje kroket, één patat zonder, een patatje oorlog, twee bam.. bamischijven, twee cola, twee sinas, elluf frikadel speciaal met kerrie.. ceuhm curry.’

Hij ademde uit. De patatboer vroeg of hij het zeker wist, van die elf patat met mayonaise, en die elf frikadellen. Het jongetje keek hem verbaasd aan. Hoezo? Hij keek op zijn papiertje. Hij werd heel rood. Er kwam achter hem een grote groep mensen binnen. Zijn blonde stekels vielen helemaal weg tussen de volwassenen. Hij was zichtbaar uitgeput van het op zijn tenen staan en de concentratie van het voorlezen. Ik keek mee op zijn papiertje. Er stonden twee streepjes voor ‘patat met mayonaise’. Ook achter ‘frikadel speciaal (met curry)’ stonden twee streepjes. De moeder des huizes had geturfd.

Het jongetje keek dieppeizend van het papiertje naar de patatboer. ‘Hebben jullie bezoek thuis ofzo?, vroeg hij. ‘Nee’, zei het jongetje. ‘Gewoon’. De patatboer lachte. ‘Dan moet jij er twee hebben van de frikadellen, en twee van die patat met mayo’, sprak hij. ‘Oh’, zei het jongetje, niet helemaal zeker of hij deze man wel moest vertrouwen. Hij betaalde met een bezweet briefje van 50 euro. Het wisselgeld borg hij op in een portemonnee die aan zijn nek hing te bungelen. Hij bewoog zich door de mensenmassa naar achter in de zaak, waar een bankje stond waar hij op ging zitten wachten tot zijn bestelling klaar was.

Ik was aan de beurt. Eén patat speciaal met curry, zei ik. En een cassis. Ik betaalde. Plotseling kwam van achteren het jongetje naar de toonbank toegerend. ‘Meneer, meneer, ik was nog vergeten: het is meenemen en niet hier opeten’.