Billy Bob Thornton

Men neme een jaren zeventig gordijn met grote bloempatronen als achterdoek. Men neme een aantal gebatikte lappen die over wat tafeltjes en de keyboards worden gedrapeerd. Men neme een aantal kaarsen, een aantal verschillende kandelaars en lichte wierook. Men neme een filmacteur die eigenlijk het liefste zanger had willen zijn, en men creëre een huiselijk sfeer in de MAX-zaal van de Melkweg.

Billy Bob Thornton, vroeger zanger in een bandje, maar bekend geworden als acteur (in o.a. het prachtige The Man Who Wasn’t There), heeft zijn oude hobby weer opgepakt en trekt langs zaaltjes om daar met zijn band het publiek te vermaken. Het publiek bestond uit filmcritici, een enkele muziekcriticus, filmliefhebbers, en een paar dronken, luidruchte groupies uit Dublin.
De band was oké, een beetje uitgebreid (twee drummers, drie gitaristen waarvan eentje af en toe op de citer, een bassist, een toetsenist met twee toetsenborden, een achtergrondzangeres en Billy Bob), het geluid was goed. Billy Bob kon alleen niet zo goed zingen en stond achter de microfoon alsof hij verlamd was en alleen zijn mond kon bewegen. Heel soms tapte hij met het ene been ritmisch met de muziek mee, waardoor zijn korte T-shirtje zijn navel blootgaf. Zijn iele benen in zijn strakke rode broek (‘Billy Bob we want to see your knob’, riep een meisje uit de zaal vanwege weinig zichtbare bobbel) en het glitterende sjaaltje dat op zijn hoofd geknoopt was, deden mij denken aan de hoogtijdagen van Axl Rose. De gitaarsolo’s deden mij niets, de teksten van de muziek waren banaal en lachwekkend doch serieus bedoeld, en al snel had ik het eigenlijk wel gezien met deze Billy Bob.

Er waren welgeteld twee spannende momenten. Het eerste spannende moment was bij binnenkomst. Op de pilaren in de zaal hingen talloze briefjes dat er op verzoek van de band niet gerookt mocht worden. Tijdens het optreden zou de bar in de oude zaal open zijn, de bar in deze zaal gesloten. Een grote security-vrouw liep de zaal door op zoek naar mensen met witte smeulende staafjes in hun handen. Deze werden, indien gevonden, rigoreus afgepakt wat tot hoongelach leidde bij de bezoekers en later tijdens het optreden tot recalcitrantie.

Het tweede spannende moment vond plaats toen Billy Bob een nummer inleidde over zijn dode broer. Zijn broer was dus dood. Van het ene op het andere moment. In 1988. Zoveel jaar geleden. Nog steeds dacht hij elke dag aan hem.
Het was een nogal pathetisch moment, zoals eigenlijk het hele concert nogal pathetisch was. De overdrevenheid, de weinige diepgang, maar de torenhoge pretentie die van dit optreden afdroop, vroegen erom om commentaar uit de zaal te krijgen. Het commentaar kwam niet eens van iemand die schoon genoeg had van Billy Bob en zijn emotionele, weinig zeggende gezwets, maar van iemand die een grapje maakte.
Het grapje over zijn overleden broer schoot bij Billy Bob in het verkeerde keelgat. Hij gooide de microfoon om, trapte er tegen aan, stond een tijdje vol vertwijfeling en woede de zaal in te kijken en verliet vervolgens het podium.

De helft van de zaal reageerde met groot, sarcastisch gelach over zoveel vertoon. Toen hij na een halve minuut het podium weer betrad (‘now for the ones who do deserve it’), kreeg hij van de andere helft van het publiek groot applaus en respect over zoveel emotie.
Voor mij had hij afgedaan. Ik vond Billy Bob gisterenavond een Amerikaanse zeikerd, een pretentieuze mafketel die het bloed van zijn Angelina aan een ketting om zijn nek heeft hangen om zo dicht mogelijk haar te zijn, een talentloze zanger en een begenadigd acteur.