Het eennalaatste boek dat ik las (daarna kwam De IJsdragers van Anna Enquist), was Honderd Deuren van Maria Stahlie.
Ik had het boek gekregen van mijn stiefmoeder, die een kort verhaal van haar had gelezen en daarbij aan mij moest denken. Ik had nog nooit van Maria Stahlie gehoord. Ik begon met lezen en trad de wereld van het boek binnen. Prachtig. Mooi geschreven, spannend verhaal waarin alles op zijn plek valt, hoofdpersoon die me erg aansprak. Het verhaal speelt zich af op een Grieks eiland, waar een meisje uit Amsterdam een jaar met haar moeder en stiefvader doorbrengt, terwijl haar tweelingzusje, met wie ze tot dan toe lief en leed heeft gedeeld, in Amerika zit.
Ik vroeg mij af wie Maria Stahlie was. Omdat de hoofdpersoon in Honderd Deuren jong was, stelde ik me haar onbewust voor als jonge schrijfster.
Gisteren in de Volkskrant stond een uitgebreid artikel over Maria Stahlie en haar nieuwe roman. Superlatieven te kort. Mooi artikel, waarin meteen de uitspraken van Lisa Kuitert aan de kaak werden gesteld. Maria Stahlie bleek geen jonge schrijfster, maar een Madelien Tolhuizen (1955). Het artikel las ik in de trein, liet de krant in de trein liggen, en de Volkskrant heeft geen webruimte voor het artikel ingeruimd. Jammer. Bovendien is er zeer weinig te vinden op Het Internet over haar, terwijl ze prijzen bij de vleet wint, maar blijkbaar te weinig lezers heeft.
En nu weet ik ineens niet meer hoe de nieuwe roman van Maria Stahlie heet die ik ga kopen. En u, natuurlijk.
Reacties
6 reacties op “Maria Stahlie”
MIsschien ligt ie wel voor een prikkie op de boekbeurs die nu in Ahoy Rotterdam is.
De lijfarts. Vandaag een interview met haar in NRC.
Voor je naar de winkel spurt, het was de NRC van gisteren!
Ohja! De lijfarts! dank je. Ik was bijna naar de winkel gescheurd!
Ja, jij fietst altijd.
Hallo,
Wie weet of Maria Stahlie een eigen website heeft? Na enig zoeken niet gevonden.