Op de fiets (24)

Vanochtend kwam ik tot de ontdekking dat Natalie Merchant in mei ons koude kikkerlandje aandoet, en nog wel met een speciaal akoestisch concert. ‘Maar dat klinkt spannend’, dacht ik, en ik checkte de Paradiso-site. Nog niet uitverkocht.

Vanmiddag fietste ik iets eerder weg van werk om kaartjes te kopen. In de rij bij de AUB Ticketshop op het Leidseplein zag ik haar naam echter al bij de uitverkochte concerten staan. Balen. Hoewel ik Natalie Merchant eigenlijk niet zo goed ken, had ik mijn zinnen inmiddels toch wel op het concert gezet. 
Om de een of andere reden bleef ik toch in de rij staan. Mijn nogal domme vraag of het concert écht uitverkocht was, werd gelukkig met een aardige blik ontvangen. ‘Het is net uitverkocht, vandaag hebben we de laatste kaarten verkocht’. Fuckerdiefuck zeg, net te laat.
Gelukkig weet ik inmiddels dat er ook zaken zijn die niet aangesloten zijn bij het computersysteem van de Ticketshops. Ik vroeg of ze het nummer van Get Records had. Dat had ze, en ik belde.
‘Er zijn nog drie kaarten’, sprak de meneer door de telefoon. ‘Jippie’, zei ik. ‘Ik kom ze zo halen!’. De meneer aan de andere kant van de lijn was heel aardig, maar zei: ‘Ik reserveer geen kaarten. Normaalgesproken niet, maar nu zeker niet, want ik werd zojuist ook al gebeld voor twee kaarten. Diegene is vast nu ook onderweg om de kaarten te komen halen’.

De kaartjes voor Natalie Merchant moesten ineens écht écht in mijn bezit komen. Een ware strijd! Ik keek naar mijn fiets. Ik keek op mijn horloge. Het was 16:46 uur. Het is anderhalve kilometer fietsen, van Leidseplein naar Utrechtsestraat. Ik vloog ervandoor. Ik ontweek de hardrijdende taxi’s van het Leidseplein, haalde een vrouwtje in op een scooter en fietste langs Paradiso de Weteringschans op. 
Een snelste route bepalen in Amsterdam is lastig. Er moet behalve met de kortste route ook rekening gehouden worden met de meest efficiënte. Leidsekruisstraat geen optie. Spiegelgracht. Ja, Spiegelgracht, goed plan. Bij de Prinsengracht de gracht op en immer gerade aus. Geen probleem.

Prinsengracht is vervelend op dat punt! Even vergeten! De straat is er smal, de auto’s talrijk, en de stoep vaak bevolkt door voetgangers. Vijf auto’s stonden voor het stoplicht te wachten. Ik kon niet van rechts opzij komen. Ik week uit naar de stoep, waar ik boos werd aangekeken door een oude vrouw en een oude man en waar ik bijna een andere fietster schepte die dezelfde weg als ik gekozen had, maar niet dezelfde snelheid.
Het stoplicht op rood, maar het haakse voetgangerslicht reeds knipperend, dus geen probleem en doorrijden. De overkant van de Vijzelstraat was snel bereikt. Vrij spel, de ruimte. Trappen, trappen. Zoef.

Waarom ook alweer deze haast? Ja. Natalie Merchant. Pas sinds kort bij mij bekend, nu al een (mooie) herinnering. Wel verdrietige liedjes ook. Beetje cynisch, maar daarom niet minder waar. Nooit live gezien, zelfs maar één keer op een foto. Is Natalie Merchant eigenlijk wel leuk? Hadden die andere mensen niet veel meer recht op die kaartjes dan ik? Nee, ik had net zoveel recht. Ik moest en zou die kaartjes onderscheppen. Een ware wedstrijd kent maar één winnaar.

Op de hoek van de Utrechtsestraat en de Prinsengracht sloeg de auto naast mij rechtsaf, terwijl ik rechtdoor wilde om vervolgens naar links te gaan. De automobilist zag mij niet, en reed door. Hoewel ik zag dat hij mij niet had gezien, was ik te laat, werd ik geraakt, en viel ik met fiets en al op de grond. Ohjee. Mijn been lag onder de fiets, mijn hand voelde ik schuren over de straatsteentjes.
De auto remde met veel poeha. De automobilist stapte uit. Omstanders begonnen een scheldkanonnade (kan je niet uitkijken eikel); hij maakte wanhopig zijn excuses. Ik had eigenlijk helemaal geen pijn. Bovendien had ik een missie. Ik zei dat het allemaal niet erg was, ik pakte mijn fiets op en fietste snel de laatste 150 meter naar de winkel.

16:51 uur. Ik liep naar binnen. Er waren nog drie kaartjes, zei de meneer achter de toonbank. Hij vroeg of ik degene was die net belde, of een half uurtje geleden. Ik belde net, zei ik trots. Dan zijn ze voor jou, zei hij. Dan ben ik blij, zei ik. Dan ben ik ook blij, zei hij.
Mijn gedachten gaan uit naar de andere beller.