Concordia Formatie

Er waren zo weinig kaarten verkocht voor Huub van der Lubbe in de Concordia formatie dat de stoelen van de schouwburg in Almere vanuit de zaal op het podium waren neergezet. Toen het dertigtal enthousiaste bezoekers plaats had genomen op de naar de muur gerichte rode stoeltjes, sloot het voordoek zich en zaten we ineens in een piepklein theatertje.

Dat was een goede beslissing. In de normale zaal zou dit charmante initiatief van Huub van der Lubbe, Bart de Ruiter en Jan Robijns nooit zo goed tot zijn recht zijn gekomen als nu. Gedichten van Huub, maar ook enkelen van Bart en Jan, afgewisseld met liedjes waarin Bart contrabas en Jan piano speelde, en Huub zich nu eindelijk eens aan de gitaar mocht wagen.

Laatstgenoemde blijft een charismatische man met een mooie stem. Onhandig friemelt hij met de papieren waarop hij zijn gedichten heeft uitgetypt. Hij legt ze weg op de vleugel, waar ze vanwege het hellend vleugelvlak steeds weer naar de grond toe afglijden. Het maakt niet zoveel uit. Hij heeft zijn beste pak aangetrokken, redt zich uit elke situatie, en zegt mooie dingen.

Het was na bijna een half jaar werken in Almere mijn eerste theatervoorstelling in de Metropole. In gezelschap van vriend K. verbaasde ik me over de matheid en zwijgzaamheid van het publiek gedurende de voorstelling en het onevenredig enthousiasme tijdens het slotapplaus. Alsof ze samen hebben geleerd tijdens een optreden stil te moeten zijn, en na afloop pas alles uit de kast te mogen gooien. Er werd zelfs heel even gejoeld door iemand naast mij die tijdens het optreden opmerkelijk stil gebleven was.

Mijn collega’s die ook aanwezig waren, dachten vast dat vriend K. mijn partner was. Ik zag ze kijken. Ah, daar heb je Merel met haar vriend.
Aangezien vriend K. zeker tot de mooiste mannen van Amsterdam behoort, zal ik ze nog even niet op andere gedachten brengen.