De dag voor Koninginnedag

Het Vondelpark lag er gisterenmiddag sereen stil bij. Alleen de Dixi toiletten die in een rijtje op een trailer waren vastgesnoerd, en de minimale opening van de ingangen verraadden dat er iets ging gebeuren. Er waren geen afgebakende stukjes straatweg waar namen op schreeuwden dat dit hun stukje was. Het was er stil, en het regende lichtjes. Een deel van het park was afgezet omdat er opnieuw gezaaid ging worden.

Iets verderop, op het Museumplein, stond een enorm podium te midden van alle musea. Grote lappen stof over de boxen heengehangen met reclame erop van megagrote bedrijven uit binnen- en buitenland. De soundcheck was in volle gang. Gedurende enkele seconden knalde een Top 40-hit uit de boxen, waarna de rust gedeeltelijk terugkeerde. Mensen bleven staan en joelden. Feest. Het Concertgebouw overzag het plein en schudde op haar grondvesten.

In de grotere straten van de Pijp was elk stuk stoep met witte tape bezet. Territoria afgebakend met namen. Henk en Klaas, bezet. Van mij, bezet. Wit krijt hield het niet lang vol en werd door de miezerige regen langzaam uitgewist. Ter hoogte van het Sarphatipark zag ik het territorium van mijn onderbuurmeisje. Haar naam stond met dik tape op een bijzonder groot vlak. Eenmaal thuisgekomen kon ik de weg naar boven moeilijk vinden. Een enorme hoeveelheid dozen waar Koninginnedag op geschreven stond, blokkeerde het gangpad. Ik klauterde eroverheen naar mijn veilige thuishaven. Morgen zou ik wel zien wat ik ging doen.