Op de fiets (26)

Achter mij werd gezongen. Eerst zacht, maar al gauw redelijk hard. Het waren gekke teksten die mij ter ore kwamen. Ik keek even om.
Een kalende man met lange blonde plukken haar aan de zijkanten van zijn hoofd was de aanstichter van het gezang. In het kinderzitje voorop de fiets zat een klein, blond meisje met evenzo blonde plukken, maar over het gehele hoofd verdeeld. Het meisje was zo jong dat ze maar net kon blijven zitten in het zitje. Haar spieren nog niet geheel tot ontwikkeling gebracht hing ze meer over het ijzer heen dan ze zat.

Ze kirde een beetje om haar vader. Lachen kon je het niet noemen, maar haar armpjes leken uit vreugde wel al, bij uithalen voor hoge noten tijdens het zingen, vreugdevol naar boven toe te reiken. Ook deed zij af en toe iets dat op klappen leek. De vader fietste met zijn benen ver naar buiten toe, om zijn knieën niet te pijnigen aan het verroeste kinderzitje. Ik luisterde naar de tekst van het liedje. ‘Daar loopt een mevrouw’, zong hij, ‘met een rode jas’. lalalala. ‘En die jas, die heeft ze pas’, lalalala. ‘En daar zien we een jongen op een scooter’, lalala.

Aha. Het was duidelijk dat de man al zingend improviseerde. Ik keek naar links, naar de overkant. Inderdaad een vrouw met een rode jas. ‘Daar is een taxi en die rijdt je dood als je niet oppast’, lalalala. De man had sterke opvoedkundige teksten in zijn hoofd, dat was wel duidelijk. ‘En hier is het stoplicht en het is groen’, lalalala, ‘dan mag je doorrijden’, lalalala. ‘De andere auto’s moeten even blijven wachten’, lalalala. ‘We steken nu het kruispunt over’, lalalala.
Ik verplaatste me in de zanger en ik vroeg me af wat ik zou zingen als ik hem was. Ik zag een politieauto. Leek mij een mooi object voor het volgende couplet.

‘En voor ons fietst een meisje. Ze heeft een winterjas aan, maar het is heel warm’, lalala.

Tsk.