Negen maanden

Gisteren zou Margit 28 jaar geworden zijn. Of, zoals haar moeder het zei, gisteren had Margit 28 jaar moeten worden.
Ze werd het niet. Negen maanden geleden vond zij door een noodlottig ongeval op de Dam de dood die haar verjaardag met een onweerlegbare waarheid tot rouwdag maakte.

Waar ik lang kon denken dat ik Margit even uit het oog was verloren, zo vaak zag ik haar nou ook niet meer, werd in negen maanden tijd wel duidelijk dat Margit niet meer terug zou keren. Niet meer voor de Albert Heijn haar fiets tot stilstand zou brengen om even bij te praten. Niet meer tijdens het uitgaan toevallig in dezelfde kroeg zou belanden als ik.
Negen maanden. Lang en kort tegelijk. Gisterenavond werd in de Jacob Obrechtkerk op haar verjaardag op hetzelfde moment door een heleboel mensen op dezelfde muziek aan hetzelfde gedacht.

In negen maanden tijd fietste ik ontelbare keren over de rottige steentjes van de Dam. Vaak met koude rillingen over mijn rug, kippenvel, maar soms juist met extra moed en levenskracht. Ik begroette haar kleine, ronde gedenksteentje dat tussen de steentjes verzonken ligt. Soms met een knipoog en een duim omhoog, dan weer met een brok in mijn keel en een groot gevoel van onrechtvaardigheid. Er ging geen enkele keer voorbij dat ik op de Dam was, en niet aan haar dacht.

In negen maanden tijd dook Margit te pas en te onpas op in de geschreven media, zodat ze me steeds liet schrikken. In de trein naar mijn werk, in een volle vierzit, sloeg ik de krant nonchalant open om plotseling haar foto te zien. Tranen terstond. Ik trof Het Parool aan op de mat achter mijn voordeur met haar naam in vette letters dikgedrukt op de voorpagina: ‘Margit Widlund had geen kans’. Op momenten dat ik er helemaal niet aan wilde denken, wegdrukken, of vergeten, werd ik met haar geconfronteerd.

In negen maanden tijd sprak ik veel meer over haar dan in de negen maanden ervoor, en dacht ik nog talloze keren vaker aan haar zonder het over haar te hebben. Dacht ik zoveel keren vaker aan haar dan ik in de rest van mijn leven had gedaan.

In negen maanden tijd werd het eerst herfst, toen winter, en toen lente.

In negen maanden tijd kan een kind verwekt en geboren worden. Negen maanden na de begrafenis zaten we gisteren met z’n allen aan het bier, te genieten van de avondwarmte. Te lachen, te huilen ook, te praten. Dat was goed. We waren het eens. Opdat er maar veel verwekt en geboren mag worden, en weinig mag worden doodgegaan de komende maanden.