Dansvloer

Het was nog rustig. De bevriende barman deed kunstjes met een lege fles wodka. Gooien, achterlangs, opvangen op de palm van zijn hand, omdraaien op de bovenkant van zijn hand, omhoog, hoger de lucht in, opvangen ter hoogte van zijn rug bij de hals van de fles, bij het dikkere gedeelte, weer de hals, overgooien van de ene naar de andere hand. Geconcentreerd, en tegelijk oplettend of zijn publiek wel op hem lette. Als de fles onverwacht dan de vloer toch raakte, lachte hij ontspannen en begon hij opnieuw.

De disco vulde zich al snel met mensen. Meisjes en jongens, opgetut, strakke truitjes, hippe broeken. Lange rijen bij de garderobe, grote bestellingen bij de bar. Breezers en bier.

In de toiletten grote spiegels waar tot in precizie in gekeken werd. Jonge meisjes met tips voor elkaar hoe wenkbrauwen te epileren, gegiechel over jongens, blosjes op hun wangen en rodere lippen.
Op de dansvloer jonge jongens met pakjes sigaretten, mooie hoofden en dure broeken. De meisjes chagrijnigkijkend en gegiecheld er tussen door.

Wij. Ons oud voelend, pratend over vroeger, over de dood en het leven, kijkend naar de dansende, jonge mensen met een meewarige blik.
In onze tijd konden jongens nog niet dansen.
Er werden hits gedraaid die we van vroeger kenden, met een housebeat eronder. We dachten er het onze van.

Na twee uur draaide de jonge DJ de muziek waar wij vroeger ook op dansten, zonder housebeat, gewoon, het origineel.
We sprongen op. Dit kennen we! Dit herkennen we!
En hoewel wij vroeger die nummers allang beu waren, en de nummers toen al niet interessant vonden, dansten wij vol enthousiasme, playbackten wij zelfs Paradise By the Dashboard Light vol overtuiging mee, en lieten wij ons overhalen om puur op jeugdsentiment te swingen.
Toen wij omkeken, zagen wij dat de rest van de dansvloer stil was gaan staan.