Op de fiets (28)

Als je op het Koningsplein staat, en je moet om één of andere reden op het Leidseplein geraken, dan is de enige logische weg door de Leidsestraat. Niet door de Leidsestraat rijden betekent omfietsen, met de klemtoon op om. Omfietsen is niet fijn.
Eén probleem in de logische route: fietsen door de Leidsestraat mag niet. Dat heeft nog nooit gemogen, maar de laatste tijd wemelt het er van de agenten die speciaal zijn aangenomen om het fietsvandalisme de kop in te drukken.

Ik stond op het Koningsplein en had afgesproken op het Leidseplein. Ik kon uitwijken via de Spiegelgracht of via de Leidsegracht. Voor de route naar Leidsegracht was er iemand aan het verhuizen met een dikke vrachtwagen en de Spiegelgracht was die dag echt teveel om.

Ik zette me schrap. Ik pendelde voorbij de Herengracht zonder bekeurd te worden. En, vermeldenswaardig, zonder voetgangers te raken. De Leidsestraat is smal.
Maar! Bij de Herengracht draaide er in slakkentempo een politieauto de Leidsestraat op. Ik keek de chauffeur recht in zijn gezicht. Ai. Ik glimlachte schuldbewust.

Het raampje van de politieauto was vanwege het warme weer opengedraaid. De agent stak zijn arm uit het raampje en gebaarde dat ik af moest stappen. Ik was er niet helemaal zeker van of ik af moest stappen en door mocht lopen, of dat ik af moest stappen om bekeurd te worden. Ik stapte af, en zonder verder oogcontact vervolgde ik naast mijn fiets de route. In mijn rug prikten de ogen van de agent. Elk moment kon de agent uit zijn auto zijn gestapt en op weg naar mij zijn gegaan om mij in mijn kraag mee te sleuren. Ik voelde zijn grote klauwen in mijn nek. Tevens zijn hete adem.
Er gebeurde vooralsnog niets.

Zo bereikte ik de overkant van de Herengracht en liep ik etalagewinkelend langs de dure schoenenzaken. Na een paar winkels had ik het wel gezien. Op een fiets moet je fietsen en niet ernaast lopen. Ik keek om. De politieauto van net was niet meer in zicht. Boeven vangen. Ha! Afgeschud. Ik sprong op mijn fiets.

Op het moment dat mijn zitvlak bíjna het zadel raakte en mijn rechtervoet bíjna de trapper, botste ik bíjna tegen een politieauto die van rechts vanuit de Kerkstraat de Leidsestraat in kwam gereden. Ik sloeg mijn rechterbeen weer over de liggende stang naar de grond waardoor ik als een soort turnoefening ineens keurig in plié naast mijn fiets stond.

‘Ha!’, zei ik in het niets, ‘kunstje!’. De agente achter het stuur keek me aan met haar ene wenkbrauw opgetrokken en de andere naar beneden gedrukt. Ik glimlachte en liep door, mijn fiets aan de hand. Zo bereikte ik de Stadsschouwburg op het Leidseplein – overigens een prima plek om met iemand af te spreken.
Mijn afspraak was wel tien minuten te laat.