Torenklokken

Net toen ik had besloten om nog lang niet wakker te worden, en mij in mijn behaaglijke nestje nog vele malen om te draaien voor ik zou opstaan, begonnen de kerkklokken te luiden. Dat doen ze vaker. Elk uur slaat de torenklok het aantal uren van het tijdstip, en elk half uur bengelt de klepel het aantal uren dat vooraf gaat aan het hele uur.

Ik hield mijn ogen gesloten en kroop onder de dekens. Ik wist dat, als ik zou meetellen, ik zou weten hoe laat het was, eventueel op een half uur verschil na, maar dat ik er ook zodanig wakker van zou worden, dat ik niet meer in zou kunnen slapen. Mijn bed was nu juist zo aangenaam. Niet meetellen, slapen.

Dingdong. De klokken van de toren gingen tekeer. Ik draaide me om. Volgens mij was het aantal slagen de twaalf allang gepasseerd. Ik trok het dekbed iets verder over mijn hoofd en legde mijn extra kussen over mijn oren.

Nu werd er variatie in het klokkenspel aangebracht. Niet alleen sloeg de klepel ritmisch tegen de bel aan, er was een wijsje ontstaan dat mij deed denken aan de Big Ben. Dit had ik mijn sobere klokken nog nooit horen produceren. Na het Big Ben gepingel kwam er uit de klokkenkast een heel symphonie-orkest tevoorschijn. Ik draaide me nogmaals om, mijn gezicht tegen de muur.

De wekker vertelde me dat het half 10 was. De klokken van de toren sloegen op hol. De ene na de andere kakofonie werd de nog slapende stad binnengeblazen. Ik hoorde de buren het raam open doen en protesteren. De klokken gingen vrolijk door.

Om tien over half tien verloor ik de strijd om het slapen. Ik richtte mijn lichaam op en kwam uit bed. De torenklokken jengelden voort. Nu nog hoor ik de schelle klanken van kerkelijke melodieën de kamer inkomen. Het schijnt dat ze dit elke zondagochtend gaan doen.

Ik zag voor het eerst sinds jaren de zondagochtend televisie van de VPRO.