In de V&D liepen twee mensen voor me uit. De V&D komt in mijn rijtje minstaantrekkelijkewinkelomnaarbinnentegaan zeker in de top 3 en dus vond ik het niet zo fijn dat ze zo akelig langzaam voor me liepen. Ik kon ze niet rechts passeren, want tassenafdeling, en ik kon ze niet links passeren, want sieraden in glazen stolpen afdeling.
Het waren een man en een vrouw. De man was lang, gebruind, jaar of 35. De vrouw was zeer klein, Aziatisch, goedlachs en bijzonder onder de indruk van de V&D.
De vrouw bleef maar wijzen naar de dingen die hun pad kruisten. Oooh, look at this (ze sprak Engels tegen de man die zelf Nederlands sprak), and here, look. Het leek wel of de vrouw in kwestie nog nooit zoiets had gezien als een warenhuis. De lange man glimlachte om de onbevangenheid waarmee de vrouw de V&D bekeek. Hij legde zijn hand liefdevol op haar rug, keek even naar mij, achter zich, en zei haar rustig dat ze door moesten lopen. Daarbij keek hij aanstekelijk blij naar mij.
We kwamen bij de roltrap aan.
De vrouw slaakte een kreetje. What do I do? zei ze. De man legde haar uit dat ze op een rollende trede moest gaan staan. Ze stak haar been naar voren, maar trok hem terug zodra haar voet de rollende beweging had gevoeld.
Ze giechelde. Zo’n raar ding had ze nog nooit in haar leven gezien.
De man tilde haar een stukje op, alsof zij zijn dochtertje was, en zette haar op de onderste trede neer. Daar ging ze, automatisch omhoog. Ze stond met haar gezicht naar ons toe, en ze keek afwisselend blij en in de war. De man zorgde snel dat hij bij haar op de trede kwam te staan. Ik stond er vlak achter.
Vlak voor de afgang van de roltrap besefte de vrouw dat de afstap misschien nog wel enger was dan de opstap. De man pakte haar lichtjes vast en samen namen ze een grote stap om op het veilige vasteland tot stilstand te komen.
Nog een roltrap. De vrouw begon er plezier in te krijgen. Ze keek steeds achterom om te zien hoeveel afstand ze al hadden afgelegd. Ik moest naar de vierde etage, en zij blijkbaar ook. Ze werd er steeds beter in. De laatste roltrap deed ze zelfstandig. Helemaal boven aangekomen gaf de man haar een zoen. Ze keek uitgelaten en trots. Ze pakten elkaars hand.
Nu weer naar beneden, zei de man. Yes, great, zei de vrouw, en ze vervolgden hun avontuur.
Reacties
9 reacties op “V&D”
Ik kan je verklappen dat er mensen zijn die al moeite hebben om een stilstaande trap te bedwingen, laat staan één die beweegt……oh ja, dat wist je natuurlijk al 😉
Wat een lief verhaal! Raar ook; iemand die wel engels spreekt, maar nog nooit een elevator gezien heeft…
Wat is het leven toch mooi, zelfs in de V&D.
Welke winkels staan nog meer in de Top-3 ?
Prachtig verhaal!
Laatst op schiphol heb ik een klein jochie voorgedaan hoe je tegen de roltrap in kunt rennen..zelfde verbazing op zijn gezicht: ‘Kan dat? Mag dat?’
“Daarbij keek hij aanstekelijk blij naar mij.”
Wat een boel ij.
escalator heet dat hoor, Rob
Hij had haar vast via het internet gekocht uit een ver Thais land. Zij hield niet van hem, maar hij wel van haar. Maar deze roltrap bracht ze wel een stukje dichter bij elkaar.
schattig!
Jamaar komzeg, het zijn toch ook rare dingen? Roltrappen?