Japanner

In de metro stond een Japanse toerist. Hij was lang, voor een Japanner, en hij stond met een metershoge rugzak en een plattegrond van Amsterdam in zijn hand in het gangpad toerist te zijn. Toen de metro optrok, viel hij bijna om, tot hij een ijzeren aanklampstaaf te pakken kreeg waar hij zich angstvallig aan vast hield.

Een Nederlandse man, grijzend, klein en bebrild, vroeg aan de Japanner waar hij naar toe wilde. De Japanner mompelde iets onverstaanbaars en wees iets aan op de kaart. Ah, zei de man, dan zeg ik wel even waar je eruit moet. De Japanner zei hai en knikte.

De Nederlander vroeg in het Engels aan de Japanner of hij het Anne Frank huis al had gezien. De Japanner keek vragend naar de Nederlander, wachtte even, en zei hai, en knikte. Indrukwekkend he, zei de Nederlander, en het Rembrandthouse, al gezien? De Japanner schudde zijn hoofd, zei hai, en knikte. En dan Wotterloeplain, al gezien? De Japanner zei hai en knikte. Het was duidelijk dat de Japanner gans niet wist waar deze kleine man het over had.

De Nederlander wees interessante plekken aan op de plattegrond en legde uit hoe de grachtenstructuur van Amsterdam in elkaar zat. De Japanner stond er verdwaasd bij. Have you seen Van Gogh (uitgesproken als Ven Gof)? De Japanner reageerde wat trager en minder enthousiast dan in het begin. Reiksmusiem?

Bij station Waterlooplein zei de Nederlander: You go out here. De Japanner bleef roerloos staan. Hij gaf een duwtje tegen de man. You have to go out here. De Japanner bleef staan. You go out here, Wotterloeplain, is nice, Rembrandthouse is very very close. De Japanner keek uitdrukkingsloos de metro in.
OK, wait, I’ll take you to the Rembrandt, zei de Nederlander, en hij stapte de metro uit, waarbij hij de Japanner mee nam in zijn beweging.

Op het perron liepen de praatgrage Nederlander en de stille Japanner met de grote rugzak langzaam uit het zicht. Op naar Rembrandt.