Hehe, dat is altijd grappig.
Iemand in de verte zien die je kent. Die je niet zo heel erg goed kent, maar bijvoorbeeld iemand van vroeger. Zien dat diegene jou vanuit de verte ook heeft herkend. Degene kijkt snel weg, groet jou niet, terwijl die persoon wel duidelijk op de hoogte is dat jij het bent, daar, verderop.
Niet groeten is belachelijk.
Waarom zou je niet even hallo zeggen.
Je bent allebei in beweging, en je hoeft er heus niet voor stil te gaan staan.
Dan fiets of loop je in tegengestelde richting en dus kom je elkaar even later onherroepelijk tegen. Degene die jou heeft herkend en niet heeft gegroet, kijkt de andere kant op, want stel, dat ik wel zou groeten, wat moet je dan. Dan staan ze wel een beetje voor lul.
Ha.
En dan heel hard bij het voorbijgaan zeggen: ‘Hallo, …(naam van degene)…!!!’
En dat ze dan heel erg door de mand vallen, omdat ze helemaal niet verbaasd reageren.
En dat ze dan een beetje schaamtevol doorlopen of doorfietsen.
Moeten ze maar groeten, rare mensen.
Reacties
8 reacties op “Groeten”
Dat ken ik…. ik probeer altijd hartelijk te groeten…dat is erg grappig, laat ze maar met een schaamtevol en kinderachtig gevoel doorlopen.
Eigenlijk zou je zelfs even een gesprekje aan moeten gaan. Ik weet niet of ik dat zou doen hoor, want dat is wel erg confronterend.
Alternatief: de naam van een vreemdeling opmerken (bijvoorveeld omdat zij veel te hard har mobieltje opneemt) en dan even later heel hard roepen: HALLO [naam van vreemdeling]!
Heel goed Merel !
Vroeger dacht ik altijd dat het mij lag (onzekerheid boehoe ;(( ), maar nu weet ik wel beter. sommige mensen zijn gewoon arrogant/dom/onverschillig en/of zelf onzeker.
Joh. Maar er zijn mensen die ik redelijk afschuwelijk vind en waarvan ik altijd denk dat ze mij ook liever niet zien. Als die me toch groeten, doen ze het alleen om me in verlegenheid te brengen. Dat soort mensen kan rekenen op mijn gevreesde glimlach-met-met-alleen-linker-mondhoek-groet.
Ha die Merel 🙂
Groetjes van Aussie!
En tot ziens he…..
Goed Merel. Elke keer weer neem ik me weer voor dat te doen en dit sterkt me. Het kan gelukkig ook anders. Kwam laatst een docent tegen, van tien jaar geleden, ik herkende hem, zei hem gedag (dacht toen meteen, oh jee als hij me nu maar niet straal voorbijloopt) en hij herkende mij ook meteen, kende mijn naam nog. Vond ik wel heel bijzonder. Zo kan het gelukkig ook.
geweldig stukje Merel. Ik kwam zaterdag in de suup een exvriendje tegen, met vrouw en twee koters erbij. Na enige aarzeling hebben we elkaar enthousiast begroet. Ik ben benieuwd wat hij naderhand allemaal aan zijn vrouw heeft verteld. Helaas heeft hij voorzover ik weet geen log, dus zal ik het niet te weten komen.
Gisteren dit stukje gelezen en vanochtend inderdaad een oude docent van me (ik ook ja) maar ik was toch te schijterig om enthousiast te groeten. Diep van binnen denk ik toch stiekem ook dat ze me waaschijnlijk niet willen groeten omdat ze me stóm vinden. Ach ja, pestverleden he 😉 Maar inderdaad, zij was gewoon stom. Raar mens. Dat is goed om te denken!