Stadsbus

De buschauffeur had eigenlijk Formule-1 racer willen worden. Maar nu hij toch op die stadsbus reed, kon hij daar maar beter iets van maken. Hij remde op laatste momenten, sneed de bochten, trok op alsof hij in een Ferrari zat. Verbeeldde ik het me of helden we in de bocht net even over naar twee wielen?

Het was druk in de bus en de man in pak met rode stropdas moest staan. Hij vond het maar niets, zijn leaseauto was kapot en nu moest hij met het plebs mee in de stinkende bus. Misprijzend keek hij om zich heen. Hij wankelde door de roekeloze bewegingen van de buschauffeur, niet gewend zich staande te houden.

De Harry Potter lookalike speelde met zijn moeder boter-kaas-en-eieren op het beslagen raam. ‘En wie wint er?’, schreeuwde hij bij het eind van het spel. ‘Weer niemand. Weer gelijk!’ Hij tekende een nieuw rasterwerkje.

Een telefoon ging. De student vertelde waar hij was en wanneer hij er zou zijn. Nee, hij was er bijna. Ja, ze moesten wachten. He, kerel, doe nou niet zo flauw.

De baby hield zijn handen in de lucht terwijl hij sliep. Hij was ingepakt in een badstoffen tenue met een ritsje in het midden. Heel piepkleine moonboots bungelden aan zijn voeten. Hij smakte lichtjes op de schoot van zijn moeder. Maar de moeder was zwart en het kindje was wit, dus een van de twee was geen familie.

Het huis waar ik moest zijn, lag tussen twee haltes in. Als er niemand op het knopje drukt, dan blijf ik zitten, dacht ik. Als er wel iemand drukt, dan ga ik eruit. Op dat moment werd het lampje rood. Ik stapte de bus uit, de stromende regen in. 
Het stadsvehikel scheurde weg, de hoek om. Ik zag zijn banden even van de weg afkomen.