Een bizar gezelschap in een bizarre omgeving, bij elkaar verzameld door de master of ceremony met ronde bril en kortgetrimd grijs baardje. De één na de ander kwam binnen in het huis midden op de Wallen, stelde zich voor en nam plaats. Iedereen met een andere reden daar. Diverse generaties, verschillende achtergronden, uiteenlopende beroepen, en maar door één ding aan elkaar verbonden: de master of ceremony met ronde bril, kortgetrimd grijs baardje en rode trui.
We gingen Chinezen op de Wallen. Ik woon al 15 jaar in Amsterdam en nog ben ik nooit echt de Wallen opgeweest. Ik fiets er, als het niet anders kan, wel eens doorheen, ben wel eens overdag meegelopen met bevriende toeristen, maar verder mijd ik de plek vanwege de drukte en mijn eigen misplaatstheid. Op de heenweg van de Chinees keken we naar de straatstenen in plaats van naar de roodverlichte dames.
Op de terugweg, volgegoten met Chineze en Nederlandse alcohol en gefêteerd op heerlijke hapjes, durfden we naar de rode dames te kijken. Het geeft een gek gevoel om als vrouw naar een andere vrouw te loeren – wil je haar bemoedigend aankijken, vol afgunst over haar mooie lijf en haar perfect uitgekozen lingerie, of haar medelevend benaderen vanwege haar beroep? Het lijkt mij voor een hoer maar niets – al die langsschuifelende vrouwen met dubbele gedachten. Met die mannen kán je tenminste nog wat.
Zo eindigden wij weer, na een rondje in de Waag, bij het hoge huis tegenover de Oude Kerk. We namen afscheid van de man met het sjaaltje om zijn nek, de vrouw met de Russische bontmuts met Chineze stokjes, de man met de zachte blik, de krulletjes en de bijna dubbele naam, de vrouw met het konijnenspeldje en het naar achteren gebonden haar, de vrouw met de nieuwe laarsjes die zich wederom had laten meeslepen op een groots avontuur, en de master of ceremony met ronde bril, kortgetrimd grijs baardje, rode trui en rode wangen.
Reacties
7 reacties op “Chinezen op de Wallen”
Tsja. Je hoeft geen vrouw te zijn om je misplaatst te voelen op de Wallen. Ik ben er ooit eens met wat vrienden in een branievolle bui overheen gebanjerd. Not my place heb ik toen geconstateerd.
Wallen, rood, roze, stokjes, ronddraaiend plateau met voorbij schuivende vaasjes, rondflitsende woorden, voetstappen, de klok op het hele uur, de nadronk, en de mooie herinnering van iets wat kort bestond, maar heel mooi was, dankzij de man met de ronde bril en de onafscheidelijke cap.
Oh my! Als ik ooit zoiets zou mogen beleven… daar zou ik een andere bril voor over hebben, een beter baardje en desnoods, desnoods, een rode trui…
Chinezen is toch ook opium snuiven?
Pfeww…for a minute there….
Wie van de mannelijke lezers is wel eens op de wallen geweest? En ik bedoel natuurlijk bij een van de vrouwen naar binnen?
Vrouwelijke prostituees vinden het echt vreselijk als er vrouwen langs hun raampje lopen die kijken. Heel zielig, als ik zeer sporadisch over de wallen loop en ik gluur stiekempjes naar binnen, dan straalt de schaamte er vanaf. Het liefst zou je ze dan willen bevrijden.
Trouwens, ik heb er geen grote moeite mee om over de wallen in Amsterdam te lopen. Meer dan de helft van de mensen die daar lopen zijn geen potentiele klant. In Utrecht daarentegen, aan het beruchte zandpad, wil je als vrouw echt niet komen. Het is daar niet toeristisch, en alle mannen die daar lopen zijn wel potentiele klant. Daar is het zelfs gevaarlijk om als vrouw te lopen, omdat daar veel mannen lopen die zich aan je willen vergrijpen. Op de wallen is die sfeer heel anders.