Ingmar Heytze

Op zoek naar Sinterklaaskadootjes stond ik in boekhandel Broese*), de Scheltema*) van Utrecht, de Donner*) van de Domstad. Speurend naar kadootjes die leuk maar ook betaalbaar waren (een lastige combinatie!), stuitte ik op een tafeltje met een rood kleed en de tekst dat om half drie hier Ingmar Heytze zijn nieuwe dichtbundel zou komen signeren.

Mijn horloge zei me dat het twee uur was. Nauwelijks bekend met het werk van Ingmar Heytze, maar wel met de positieve verhalen van gewaardeerde vrienden, besloot ik te wachten op zijn komst. Ik wandelde de winkel door en vroeg me af aan wie ik de dichtbundel zou geven. Het duurde lang voordat het half drie was. Inmiddels had ik enkele van de gedichten gelezen en neigde ik steeds meer naar een kado voor mijzelf alleen.

Om half drie hadden enkele fans zich bij de tafel verzameld. In de verte kwam een vrolijke jongen aan die Ingmar Heytze bleek te zijn. Ineens stond het helemaal vol. Mensen die kort ervoor nog onopvallend in boekenkasten hadden staan loeren, bleken ook voor hem gekomen te zijn. Veel vrouwvolk.
Ingmar Heytze nam plaats op een kleine verhoging en legde uit dat de lancering van zijn nieuwe bundel een uur in beslag zou nemen. Lancering? Ik bekeek de tekst op het tafeltje nog eens. Amaai. Het ging hier inderdaad om de eerste presentatie van zijn nieuwe dichtbundel (nadat deze eerder in de week integraal als bijlage was verschenen in het Utrechts Nieuwsblad)!

Zodoende stond ik in totaal 2,5 uur in de boekwinkel, luisterend naar bevriende dichters, een zanger/dichter, een poetry-slammer, een Dmitry. Vooral Erik Jan Harmens viel op. En na afloop had ik een mooie bundel, Het Ging Over Rozen (wat een mooie naam en zo rakend aan die van mij!) met daarin een handtekening en de tekst:

Voor Merel,
Met LIEFS en heggezang.

Zo. Ik bedoel maar. Kopen dus, die bundel.