Ik kwam het café uit en gleed bijna onderuit. Ik hield me staande aan het fietsrek en zag toen pas dat de mensen op het pleintje zich voorzichtig glijdend naar de overkant bewogen. Het was café-sluitingstijd. De straat was spekglad geijzeld. Een gillende ambulance kwam voorbij.
Op de fiets naar huis nam ik de grote wegen, mijn MP3 speler in mijn oren. Ik ging ervan uit dat de grote wegen niet zo glad zouden zijn als het pleintje voor het café. Na twee bochten was ik de gladheid alweer gladjes vergeten.
Het bleek een foute gedachte. Ik remde lichtjes voor een auto die uit een zijstraat kwam en voelde mijn fiets ineens glijden. Ik verloor grip op de weg, het was nu even niet aan mij, mijn fiets gleed langzaam onder mijn vandaan. Heel langzaam voelde ik de controle over mijn evenwicht verslappen. Ik zette een voet op de grond. Mijn voet zwiepte weg, maar herstelde zichzelf, vond een stuk wegdek waar het niet glad was, en bleef staan. Ik stond op mijn ene voet en greep de fiets vast die onder mij vandaan probeerde weg te schaatsen. Het lukte, ik had mijn evenwicht hersteld en mijn fiets behouden. Ik was zonder te vallen gewezen op de gladheid van de weg.
De rest van de weg gleed ik bedachtzaam naar huis.
Reacties
9 reacties op “Gladjes”
Jeetje hee, dit verhaaltje is écht spannend…
Zo is maar weer eens bewezen, dat je met wat drank op lekker ontspannen blijft.
Hoe zou het toch komen dat alles bij gladheid inderdaad twee keer zo langzaam lijkt te gaan? Is dat een oerinstinct dat ons extra bedenktijd weet te bezorgen door onze hersenen ineens twee keer zo snel te laten draaien? Je hebt het ook als je met een dienblad in je handen over je veters struikelt: alle tijd om het dienblad neer te zetten op het tafeltje dat je in je val passeert en vervolgens je handen netjes voor je snufferd op de grond te plaatsen. Poef.
Hm, ik heb ook wel es wat minder tijd bij een val. Laatst liet ik zo’n metalen thermosfles vallen, niks aan de hand, vrij stevig ding, maar ik probeerde hem toch maar in zijn val op te vangen. Dat lukte niet helemaal, ik sloeg hem juist een heel end omhoog, en drie meter verderop kwam hij pas neer. En nu zat er een deuk in…
ik weet opeens weer waarom mijn knie zo’n pijn doet en mijn fiets kwijt is.
Hoe kan iets wat je vergeten bent nu een gedachte zijn?
Maar goed… 🙂
Er is volgens mij niks erger dan onverwachte gladheid. Je hebt geen tijd om nog iets te proberen…. je gaat….
Wat een geslijm, een paar kutregeltjes, niet te vergelijken met de ware webpoezie (trema) van mijn collega dayoman, slijmjurken, ze ziet er zeker goed uit, maar daar gaat het niet om, het gaat om de inhoud, of het echt gemeend is, amen! Jan Peter
Zeg, Jan Peter de collega, dit is inderdaad niet de ware webpoëzie, om de doodeenvoudige reden dat het het ware web*proza* is!
Zo, en nu niet meer zeuren, alsjeblieft.