Surprise

We zaten zenuwachtig te wachten tot hij zou komen. Ik had geen stoel dus ik ijsbeerde in de kamer op en neer. De confetti lag klaar, de serpentines waren alvast een stukje uitgerold, en het fototoestel stond binnen handbereik. Onze wangen waren van de spanning roodgekleurd. Benen werden onrustig. Bij elk geluid sprongen we in aanvalstand.

Vriend W. wordt 30. Hij is de eerste in onze directe vriendengroep die die magische leeftijd bereikt. Het begin van het einde. Na hem er een jaar lang mee gepest te hebben, besloten we tot een surprise-etentje. Hij is onfortuinlijk jarig, op 1 januari, dus niemand, behalve de echte die-hards (zoals ik natuurlijk), wil ooit op zijn verjaardag komen. Vandaar gisterenavond!

Dat hij er echt niets van af wist, bleek wel uit een mailtje dat wij deze week kregen. Oh no, the big 3 0!, ik geef een feestje op 11 januari, omdat ik 30 word. Hehehe. Maar natuurlijk is er altijd een grote kans dat de surprise toch doorsluimert vanwege rare constructies en vreemde opmerkingen of overduidelijke zwijgzaamheid.

De bel ging, 15 minuten later dan was afgesproken. Vriend M., die W. naar een kroeg had meegenomen, duwde W. zoals afgesproken licht dwingend maar niet opvallend voor zich uit. Toen W. de deur opende, begonnen wij te joelen, te gooien, te springen en te flitsen. Dit was de ontlading van drie kwartier zenuwachtig wachten en hopen dat de verrassing als verrassing zou komen.

W. schrok zich dood. Hij trok wit weg, stamelde wat, snapte helemaal niet zo goed wat er aan de hand was. Bekleed met serpentine en confetti stond hij sprakeloos in de gang. Dat was cool. Stamel. Verbazing. Vraagteken boven hoofd. Het ritueel herhaalde zich bij het uitpakken van het kado, later op de avond. Dat was weer cool.
Het was een zeer fijne avond. Ik heb goede vrienden.