Ik háát gladde ondergrond. Ik ben een mietje. Elk gevoel van zekerheid, evenwicht, en stabiliteit verdwijnt door een pesterig laagje ijs. Ik haat het pesterige laagje ijs.
Gisterenochtend moest ik lopend naar de metro. Toen ik mijn voordeur uitstapte zag ik net op tijd iemand onzeker aftastend de weg oversteken. Gewaarschuwd. Glad. Ik hield mij vast aan de deurpost en stapte op het witte wegdek. Dat viel mee. Even proberen met één voet, weinig wegglijerij, en lopen maar.
Ik liep op het fietspad dat door de fietsers al was vrijgemaakt. Als er fietsers aankwamen, stapte ik even opzij. Het ging allemaal prima. Geen probleem eigenlijk. Fijn.
Brug.
Grote brug over de Amstel. Lange brug. Op de stoep van de brug lag een dikke laag gladheid. Het fietspad was gedeeltelijk vrijgemaakt, en de auto’s konden gewoon rijden. Ik liep op het fietspad waar gelukkig even geen fietsers waren. Maar eenmaal bovenop de brug kwam er vanachteren een stoet haastige fietsers aangezet. Ik week uit, naar de stoep, en ik ging bijna onderuit. Holy smoke wat was het glad. Lantaarnpaal. Ik liet me zo langzaam mogelijk naar de lantaarnpaal zakken. Toen ik glijdend en met kloppend hart bij hem was aangekomen, omhelsde ik hem vurig.
Ik was nu nog steeds bovenop de brug. Een meisje met naaldhakken liep me over de stoep voorbij alsof het niets was. Het dunne laagje ijs werd door haar hakken vermorzeld. Strepen trokken zich in het uit elkaar gescheurde wegdek. Ik keek onder mijn gympjes. Geen reliëf te zien.
Ik liet na een tijdje de paal los en gleed een stukje naar beneden. Het liefst had ik mij laten zakken tot op de grond en was ik als een slee naar beneden geroetsjt. Mmm. Iets weerhield me. Ik klampte me vast aan de brugleuning. Foute beslissing. De brugleuning was spekglad en ik hield me bijna niet staande. Mijn ene been vloog naar rechts, het andere naar links. Met elke spier in mijn lichaam wist ik de benen uiteindelijk weer onder mij te krijgen. Hel, dit. En ik stond verschrikkelijk voor lul. Waarom konden sommige mensen mij wel gewoon passeren? Ik schuifelde verder, elke stap wantrouwend.
Al met al duurde het zo’n tien minuten voor ik de brug eindelijk over was. Bezweet, gedegradeerd, en uitgeput zocht ik het wegdek zonder gladheid. Wat een heerlijkheid. Lopen met zekerheid. Vaste ondergrond.
Vanaf nu ga ik alle dagen zonder gladheid prijzen. Halleluja!
Reacties
17 reacties op “Gladjes (2)”
Of je neemt een zandzak mee en strooi steeds wat zand voor je uit, is het niet meer zo glad 🙂
Hahaha ik ken dat. Moest vanmorgen in Rijswijk vanaf de Vlietbrug naar mijn werk lopen. Doe ik normaal in zo’n 7 minuten. Ben nu wel twee keer zo lang onderweg geweest, mijn lange laarzen met leren zolen vervloekend. En overal om je heen lopen fluitend mensen met bergschoenen alsof ze Legolas de Elf zijn.
Grrrr.
Je loopt eigenlijk voor aap, maar een paar Noorse sokken over je schoenen doen wonderen.
Alle dagen dat het niet glad is… hmmm… in schrikkeljaren zijn dat er zo’n 365.
Zo’n pianopingeltje eronder en je hebt Comedy Capers 🙂
Bij een “outdoor” winkel verkopen ze rubber zolen met pinnen, die je heel makkelijk om je schoenen heen kan vast zetten, heel handig voor als het glad is
Bij een “outdoor” winkel verkopen ze rubber zolen met pinnen, die je heel makkelijk om je schoenen heen kan vast zetten, heel handig voor als het glad is
Haha, ik had je freestylen op die brug graag gezien.
sokken over je schoenen en met tram 3 over de brug…
Is wel goed voor je beenspieren. K merk het nog steeds…SPIERPIJN….maar ja, dan heb je ook wat. Wel lekker een goede wandeling door de stad
Morgen toch maar de sneeuwkettingen om?
Doe als ik: blijf binnen of treed niet buiten de door anderen al betreden paden!
(Tot deze wijsheid besloot ik gisteren, toen ik, met fiets, onderuitging…)
Ik leef met je mee. Dit jaar nog geen capriolen uitgehaald, maar ik sluit niets uit voor de dagen die nog gaan komen.
Ik ben je moeder niet, maar koop dan ook gewone schoenen mét profiel! Gympies! Je vráágt erom.
Ik heb het alternatief uitgeprobeerd: de val. Een echte cartoonval: benen zwiepen de lucht in en vervolgens kledder je recht naar beneden op de grond… Ik had toch liever als een mietje langzaam gegleden moet ik zeggen… 😉
Wat een grappig verhaal. 🙂
Die brug is op de fiets nog veel spannender als het glad is!