Koerier

We stonden beneden te wachten. De koerier zou zo komen en kon blijkbaar niet naar de tweede verdieping van ons kantoorpand komen. We moesten de dozen met flyers even zelf beneden komen halen.

Er kwamen veel mensen in- en uitgelopen. Sommigen vroegen ons vol medelijden of we nergens mochten roken en daarom helemaal beneden stonden. Anderen keken ons aan alsof we gek waren, rondhangende kantoormensen. Ik draaide de draaideur af en toe voor iemand rond, alsof ik portier was. Er kwam een man uit een prachtige Snoek met grote pakketten aan. Toen ik de deur voor hem wilde draaien, werd hij lichtelijk hysterisch. Hij verontschuldigde zich, maar zijn pakketten moesten absoluut heel blijven, zei hij. Op de terugweg was hij een stuk rustiger. Ik maakte een rondje door de draaideur in mijn eentje. En nog een. Keek naar buiten. Geen koerier. Er kwam een vrolijke jongen met krullen binnen, er ging een meisje weg, een man in pak keek ons aan. Soms zagen we mensen uit het gebouw die we wel kenden. De receptiedames keken zuur.

We wachtten lang maar er kwam geen koerier. Het werd een beetje zonde van onze tijd en we gooiden kop of munt om te kijken wie er achter moest blijven. Ik won. Ik ging weer naar boven, naar ons kantoor. Mijn collega bedacht dat ze ook maar meekwam, het duurde nu al zo lang en de koerier zou vast toch wel naar boven komen als we er niet zouden staan.

Terug bij kantoor lagen er grote pakketten voor onze deur. Afgeleverd door een koerier, voor de deur gelegd omdat wij er niet waren. Het waren dezelfde pakketten als van de man van de Snoek die hysterisch werd omdat alles heel moest blijven. Een kwartier geleden afgeleverd. Ai.

Jut en Jul op maandagochtend.
We troostten ons met de gedachte dat koeriers vroeger altijd duidelijk herkenbare outfits aan hadden en geen Snoek om hun bestelling mee af te leveren.