Calexico

De eerste keer dat ik Calexico zag, was in Rotown, Rotterdam, mei 1999. Buiten was het 30 graden. Feyenoord werd die dag kampioen en de stad zinderde. We liepen van Coolsingel naar Nieuwe Binnenweg. Ik probeerde me te concentreren op de kleuren rood en wit en trachtte de verwensingen aan het adres van Ajax niet te persoonlijk op te vatten.
Binnen in Rotown was het afgeladen en steeg de temperatuur tot tropische hoogten.
De setting voor Calexico was geschapen. De band maakte het broeierige van de dag alleen maar broeieriger, het zweterige zweteriger. Na afloop stapten wij kletsnat en vol passie de straat weer op. Om te constateren dat de stad gedurende ons concert door de supporters van Feyenoord in een slagveld was veranderd.

Gisteren mocht ik mee met Vido Liber naar een speciaal pers-optreden van Calexico in het fijne zaaltje van Desmet. Het stormde buiten en mijn haren waren door de druilerige regen toch kleddernat geworden. Binnen bracht koffie warme handen.
Het was een akoestisch concert in triovorm, met Joey Burns, Volker Zander en Martin Wenk. De meeste indruk maakte, net als altijd, de laatste. Niet alleen vanwege de subtiele geluiden die hij weet voort te brengen uit de verschillende instrumenten die hij speelt, maar ook vanwege zijn stage appearance. Mmm.
De nieuwe nummers waren mooi en ingetogen, en zullen op volle bandsterkte de huiskamers weer onder zonnestralen weten te bedekken.

Een nummer van Calexico is als een filmpje met woestijnvlakten, roestige treinen en stoffige oldtimers op de grens tussen California en Mexico. Het zijn videoclips gemaakt van muziek. Wij zagen er gisteren een paar en ik kan er niet snel genoeg van krijgen.