[[image:images/dirty_pretty_things.jpg:inline]]
De nieuwe film van Stephen Frears (High Fidelity, My Beautiful Laundrette, Dangerous Liaisons)!
Het verhaaltje in het krantje lezend, was ik bang dat we reeds om 10 uur ’s ochtends verdoofd geslagen zouden worden met menselijke ellende: ‘Dirty Pretty Things geeft een empathische en menselijke kijk op het leven van illegalen in de marge van de samenleving’. Nu klopte deze zin wel, maar hij pakte mooier en beter uit dan ik had kunnen denken.

Okwe, een illegale Nigeriaanse immigrant, werkt als nachtportier en taxichauffeur in Londen. Hij huurt een bank in de woonkamer van de Turkse en ook illegale Senay (Audrey Tautou, inderdaad, Amélie) om op te slapen.
Okwe ontdekt dat het hotel, waar zij beiden werken, wordt gebruikt voor orgaanoperaties. De operaties worden onder primitieve omstandigheden uitgevoerd bij wanhopige immigranten die een paspoort krijgen in ruil voor hun nier. Okwe, in zijn eigen land dokter, wordt gedwongen mee te werken. Intussen zit de Immigratiedienst Senay op de hielen.

De acteurs zijn briljant. De Chineze vriend van Okwe (Benedict Wong) had een mooie bijrol met een paar fantastische one-liners. De rol van Okwe is zo goed uitgewerkt dat je vreselijk hoopt op een happy end. En toch ook weer niet, want Frears weet de gebeurtenissen redelijk realistisch te houden en de toestand van illegalen rauw neer te zetten. De ontknoping had daarom een wat dubbele nasmaak. Het vrij gelukkige einde vond ik wat gemakkelijk en al te relativerend, maar tegelijkertijd was ik stiekem heel blij dat het zo goed afliep. Inmiddels was ik groot fan van de drie hoofdpersonen geworden.
Prachtfilm.
Aan te raden voor iedereen.

En toen was het pas kwart voor 12 in de ochtend.