We besloten pas na de vierde film te gaan eten. Dat was maar goed ook, want Remake was erg zware kost.
We zagen een jonge, verliefde Bosniër met zijn vriendin in Sarajevo, begin jaren ’90. We zagen zijn vader en geliefde als jong, gelukkig stel in Sarajevo, begin jaren ’40. Dan breekt er oorlog uit, in beide verhaallijnen.
Vanaf dat moment laat regisseur Dino Mustafic (1969, Sarajevo) geen ruimte meer voor relativering of humor. De horrorbeelden van de oorlog wisselen elkaar in hoog tempo af. De een nog wraaklustiger dan de ander, wreder, onmenselijker.
Het was veel verschrikking. Teveel, voor mij.
Maar Mustafic weet elementen van de oorlog in Joegoslavië soms op een geheel nieuwe manier neer te zetten, waardoor ze diepe indruk maken. De manier waarop businessmen in Parijs over de oorlog praten als commercieel middel, wanneer de hoofdpersoon naar Frankrijk wordt gevlogen om zijn oorlogsverhaal te laten verfilmen. Huiveringwekkend is het moment dat hij in Parijs de man tegenkomt die in de oorlog talloze mensen wreed mishandeld heeft. Gedurende de film begon ik mij steeds schuldiger te voelen over waarom ik maar zo weinig van die oorlog weet.
Remake is een film waarvan sommige beelden heel lang zullen blijven hangen.
Na afloop liep ik in shock de bioscoop uit. Het was donker. Er stond een dakloze met een bekertje met geld op de stoep.
We moesten door, we hadden haast. We moesten naar Burger King en de volgende film zou over een uur alweer beginnen.
Reacties
3 reacties op “Remake”
In 2000 was ik op werkvakantie in Kroatie. Een weekeinde gingen we naar Sarajevo, om te ervaren hoe een stad kort na een oorlog leeft. Een hele nacht lang reden we van Zagreb naar Sarajevo met een bus, door de bergen. Grenscontroles bij Republika Srpska door mannen die in een onverstaanbare taal dingen riepen en mensen uit de bus haalden.
Om 7 uur ’s morgens kwamen we aan, in Sarajevo, een kapotgeschoten stad. Uitgebrande flatgebouwen, overal gaten van granaatinslagen in het asfalt. En witte UN-auto’tjes om de vrede te bewaken. De markt, bekend van de TV, waar een raketinslag was geweest, maar nu stonden wij er zelf.
Een groot station, met alleen maar uitgebrande treinen… Onwerkelijk en om nooit te vergeten.
Wees gerust Merel, die dakloze staat daar altijd. (Is dat wel een geruststelling?)
mooi Merel… mooi
en dat je niks kan doen, dat maakt het bijna mooier, maar het is eigenlijk zó erg. Ik heb deze film nog niet gezien, maar de beschrijving doet me meteen denken aan de documentaire Crazy van Heddy Honigman.
mooi, ook zo mooi, vreselijk en indringend dat ik denk dat iedereen die film moet gaan zien…