Whale Rider

[[image:images/whalerider.jpg:inline]]
Het was 15 uur en we hadden al twee films gehad. De sneeuw loste zich onder kleine regenbuitjes op. Nu was het tijd voor film nummer drie: Whale Rider, de publieksfavoriet van dit jaar.
Verwachtingen zijn een slechte zaak. Ik was zo blij dat we de Publieksprijswinnaar te zien kregen, dat de film door mij bij voorbaat buitengewone potenties kreeg toegedicht.

Whale Rider is een magisch-realistisch sprookje dat zich afspeelt in Nieuw-Zeeland. Centraal in de film staat de Paikea-legende. Ooit, lang, lang, lang geleden kwam de leider van de Whangarastam op een walvis aan land. Voorvaderen hebben het leiderschap steeds naar traditie overgedragen. Het huidige stamhoofd van de Whangarastam, Koro, zoekt wanhopig naar zijn opvolger. Zijn zonen zijn niet goed genoeg en willen niet. Zijn oudste zoon krijgt een tweeling, maar zijn vrouw en de jongensbaby sterven bij de bevalling. Alleen het meisje, Pai, blijft leven. Pai komt als meisje niet in aanmerking voor het leiderschap. Maar Pai zelf denkt daar heel anders over. Ze traint stiekem mee op de heilige school die Koro heeft opgezet om een opvolger te vinden. Ze is overal het beste in, maar haar strenge en strikte opa verbiedt haar mee te doen.

Vrees niet, het loopt goed af, het is tenslotte een sprookje. Karatekid revisited. De ijzersterke vertolking van Pai, prachtige beelden van het Nieuw-Zeelandse landschap en de riten van de Maori’s maken het sprookje compleet. Bijna iedereen was laaiend enthousiast, maar enige twijfel kon ik niet bedwingen. Ik had er waarschijnlijk teveel van verwacht. En dat is dom, want de film is echt zeer de moeite waard.