Ik zag net in een ziekenhuisprogramma op de EO een jongetje van een jaar of vijf met een dubbelgebroken arm. De dokter verdoofde zijn arm met een dikke naald. Zijn vader probeerde het jongetje af te leiden door een knuffel, maar het jongetje gaf geen kick. Hij keek rustiger dan zijn vader.
De dokter zette de arm recht. Ik hoorde luid en duidelijk heel wat gekraak in zijn botten. Zo, zei de dokter, nu staat het weer goed. De vader keek met grote ogen weg. Ik zat met afgrijzen op mijn gezicht op de bank. Het jongetje keek zoals hij vlak ervoor had gekeken.
De dokter en de zuster vroegen hem een paar keer of het pijn deed, maar hij zat erbij alsof hij niet wist waar ze het over hadden. Zijn vader haalde opgelucht adem. Ik ontspande langzaam.
’t Jongetje glimlachte. Wow.
Reacties
14 reacties op “Dapper”
Grappig. Ik kijk eigenlijk nooit televisie, maar zag vandaag voor het eerst in jaren een dergelijke ziekenhuisserie. Daarin zat een jongen die van een brommer (als bijrijder) was afgevallen. Behalve dat zijn sleutelbeen gebroken was, was ook zijn knie helemaal open en flink dik. Als het aan de jongen had gelegen was hij linea recta weer naar huis gegaan, maar de dokter had zoiets van ‘eh, zullen we er toch maar even naar kijken’.
Andersom heb ik het ook wel ’s gezien. Toen ik zelf in het ziekenhuis was voor een nieuw verband (gescheurde enkelbanden) kwam er een jongen binnengelopen op krukken. Hij verging van de pijn en de tranen liepen over zijn wangen. Ik dacht, ‘hij is er veel erger aan toe dan ik’. 5 minuten later liep hij zonder krukken de afdeling was alsof hij nooit iets mankeerd had.
Het is kennelijk de missie van de EO om zo nadrukkelijk mogelijk het LIJDEN van de mensheid in beeld te brengen. Vandaar natuurlijk dit soort series.
Dat jongetje is een held!
Ik kan dit op TV nooit aanzien. Sterker nog, ik heb na het lezen van dit verhaal een kriebelig gevoel in mijn hand dat ervoor zorgt dat ik mijn muis niet meer stevig kan vasthouden.
weet je zeker dat ie niet ook klinisch dood was?
alleen onder het lezen van jouw stukje hoor ik het bot al kraken…..
Zeker dapper.
En een goed werkende verdoving.
Wie weet met religieuze boost.
Doe mij ook maar zo’n dikke naald in mijn arm! Het is goed spul blijkbaar…
Toen de arts in het ziekenhuis op mij afkwam met een mes om een snee in mijn nek te maken (om een abces te verwijderen) deed het mij als 4-jarige ook niks. Geen traan gelaten, geen angst gevoeld. Het enige dat ik me herinner is hoe mijn moeder onderuit ging! Vervolgens moest ik gehecht en al met mijn vader en zus wachten op mijn moeder die moest bijkomen van haar flauwvalpartij!
Ik heb het ook gezien. Ik was danig onder de indruk. Overigens knikte hij wel toen de dokter vroeg of het pijn gedaan had. Maar echt overtuigend was dat niet.
@Herman: volgens mij was dat de herhaling van vorige week van hetzelfde programma, dat heb ik ook gezien.
Ik houd wel van medische programma’s, of het nou om mensen gaat of dieren, om een gat in het hoofd of een open-hartoperatie, ik kijk er naar. Tot ongenoegen van mijn vriend, die vind dat helemaal niet leuk tijdens het eten!
Mietje.
lol, sabine!
het jongetje knikte inderdaad, maar dat kwam omdat hij 100x gevraagd werd of het pijn deed. volgens mij knikte hij om van het gezeur af te zijn.
In het ‘echt’ doet het me niet veel, maar op tv kan ik er niet zonder ‘de kriebels’ naar kijken. Flink van dat kleine kereltje, ik zou zeggen, regelrecht naar de winkel voor een Playstation 2.
Hij was natuurlijk zo onder de indruk dat hij er stil van was…
Hmz. Ik werk (zo af en toe) in een ziekenhuis, dus ik zie wel ’s wat. Ik kan best veel hebben en er goed mee omgaan enzo, maar wat ik wel naar vind is de pijnpoli. Soms hoor je mensen het al uitschreeuwen van de pijn als je op 50 meter afstand loopt. Brr…