Wintersport en Werkwoorden

Ik snap niet waarom mensen naar het buitenland gaan om te wintersporten. Ik heb gisteren ook gewintersport. Gewoon in Amsterdam. Handschoenen aan, muts op, sjaal om, fiets op, bergje op, bergje af. Koud! Snijdende wind tegen. Maar tegelijkertijd een heerlijk zonnetje, dus wel erg lekker weer. Kortom, wintersport. Aan het eind van de dag heb ik ge-après-skied. Vriendin I. gaf een feestje.

Dat was ver fietsen. Immer gerade aus. En dan, als je niet verder kan, naar links.

Vriendin I. komt uit Spanje, of eigenlijk uit Baskenland. Donostia. Ze woont nog niet zo lang in Nederland, maar spreekt toch al aardig onze taal. Alleen de werkwoorden zijn soms nog wat ingewikkeld. Als iemand ergens weggegaan is, dan zegt ze: ‘ze is weggeweest’, waardoor je even denkt dat ze weer terug is. Het is leuk om het verschil uit te leggen en tegelijkertijd kom je erachter hoe lastig taal toch is.

Geheel roodaangelopen van de wintersport kwam ik eindelijk bij haar huis aan. Ik fietste nog even verkeerd, moest weer terug, moest de voordeur zoeken met de juiste nummertjes, belde aan, moest in de lift, moest buiten de lift opnieuw op zoek naar de juiste nummertjes en uiteindelijk stond ik dan voor de goede deur. Achter de deur was het feestgedruis al te horen. De deur was dicht. Nu nog naar binnen. Een bel. Ik drukte op de bel. Ze hoorden de bel niet. Weer drukte ik op de bel. Na een tijdje werd de deur opengedaan. Vriendin I., al redelijk aangeschoten van de mojito’s (de nationale drank van Cuba, zo zou ik later leren), was blij me te zien.

‘Heeeeeee, wat fijn dat je er was!’, riep ze.