Begrafenissen zijn niet mijn sterkste kant.
Alle mooie woorden die over iemand gezegd worden die bij leven zo moeilijk over onze lippen komen. Al die treurende gezichten, herkenning bij oude kennissen, de muziek die mijn emoties alleen maar sterker maakt. Meteen bij aankomst komen de tranen al. Ik ben niet resistent.
Vandaag was ik op Zorgvlied, de mooiste begraafplaats van Amsterdam. Het weer was prachtig. De grote laan met grote kale bomen lag er statig en vredig bij. Een grote groep mensen had zich bij de deur verzameld. De geliefde oudbestuursvoorzitter van de stichting waar ik voor werk was onverwacht tijdens een kleine ingreep overleden. Zijn zoon was tien jaar geleden mijn echtgenoot, vijftien voorstellingen lang.
Ik kende de man niet goed, maar mocht hem graag, en werd overstelpt door verdriet. Ik kan het niet. En toch was ik blij dat ik er was. Het was mooi. En goed.
Daarna liepen we nog even over de begraafplaats. Langs de graven van dierbaren die in de loop der jaren op die mooie plek aan de Amstel zijn achtergebleven.
Reacties
11 reacties op “Zorgvlied”
*geen woorden*
Er zijn nummers die ik bijna niet kan horen zonder te huilen. “Rose Rouge” van St. Germain bijvoorbeeld.
Losse gedachte (met dank aan Walter):
Een begrafenis is eigenlijk de door anderen gecorrigeerde slotzin van je leven.
Ik word altijd heel sentimenteel van begrafenissen. Zelfs van mensen die ik niet ken of juist wél ken maar niet aardig vind.
Verdriet is één van die emoties die je laat merken dat je nog leeft.
en die je eraan herinnert te leven
wat kun je toch mooi schrijven…
tja, ik kan niet anders dan nu dan heel met jou meeleven. het is nog steeds geweldig weer voor begrafenissen, zo ook afgelopen maandag bij oma’s begrafenis.
verder word ik alleen maar overvallen met toevalligheden de laatste tijd. merel, ik heb over je gedroomd. vrees niet(s), want ik droom voornamelijk dingen die niet kunnen. dit kan ook eigenlijk niet, want ik heb je nog nooit gezien. hoewel, misschien heeft het ermee te maken dat ik bij verbal jam de demonstratie foto’s heb bekeken, waarop je, volgens vj maar ik geloof hem wel, staat. ik vond mijn eigen droom in elk geval nogal een vreemd verhaal, maar ook wel weer grappig.
Ik kan ook niet zo goed tegen begrafenissen, maar dat kan me eigenlijk niet schelen. Degene waar het om gaat merkt er niets meer van, maar toch vind ik het een mooie manier om afscheid te nemen…
Aan sommige mensen zou het gewoon verboden moeten worden dood te gaan!
Week in de knieën, dik in de keel.
Vooral als familie (*oef* kinderen), ‘heel goede vrienden’ of juist de baas persoonlijk gaan zijn…
En: sinds Senne is het kleine drempeltje helemaal weggevaagd.
Favoriete Janklied van het moment: Lopen tot de zon komt, van Acda en De Munnik. Totaal niet toepasselijk, maar wel *slik*
@ Jenneke: Ja hoor, ze is het echt! 😉