De tram was vol. Ik stond in het stoelloze stuk achterin, samen met mensen met grote koffers en een vader met een kinderwagen.
De trambestuurder nam de bochten alsof hij ze kon afsnijden. De mensen met koffers probeerden uit alle macht te zorgen dat alles bleef staan. Een Engelsman had een koffer met een klein koffertje erop geklikt. Vast een slim systeem, maar het kleine koffertje bleef naar beneden vallen.
Het duurde niet lang of de baby in de kinderwagen begon te huilen.
De vader glimlachte naar de mensen in de tram om zich te verontschuldigen voor het lawaai. Hij ging boven de wagen hangen en kietelde het kindje. Het gehuil was weg. Trots stond de vader weer rechtop.
Het kindje begon weer te huilen. Harder. De vader raakte nu al lichtelijk in paniek. Hij duwde op een knop aan de zijkant van de wagen. Een muziekje begon te spelen. De baby was weer even stil.
Het muziekje werd harder. Er kwam een beat onder het muziekje. Verschillende kinderliedjes passeerden de revue, hard, met versterkte bas. Ik raakte lichtelijk geïrriteerd van deze overdaad aan geluid. Maar de baby was stil. Of stil genoeg om niet boven het lawaai uit te komen.
Na een tijdje was er geen sprake meer van liedjes, maar luisterde het hele achterdek van de tram naar keiharde kindertechno. Ik keek een paar keer naar de vader, maar die was teveel in zijn sas omdat hij het kind had stilgekregen. Ik had inmiddels allerlei theoriën bedacht over de invloed van muziek tijdens de opvoeding. Dit werd nog een heel naar kind, later.
Bij de Munt riep de man met het kleine koffertje heel hard richting de vader:
‘Could you please turn that awful thing off?!’
Het geluid van een huilend kind keerde terug. Rust.
Reacties
13 reacties op “Lijn 4”
Mannen met kleine koffertjes zijn geweldig…
Merels horen te fietsen. Tramstukjes moeten andere mensen schrijven.
Maar vooruit – dit was een goeie. 🙂
@walter: Klets! Merels moeten niet in hun onderwerp of wat dan ook beperkt worden! Nou ja, in elk geval niet wat hun stukjes betreft en binnen hun verantwoordelijkheid voor de wet en dat soort dingen :-P.
@Merel: LOL!
De meeste merels moeten in deze tijd van het jaar druk bezig zijn met hun nesten en jongen.
Deze Merel moet gewoon even vertellen wat voor fototoestel ze nu heeft, en mooie plaatjes in stukjes plaatsen.
Vroeger kende ik trouwens een Merel. Die was lief. Maar dat is een ander verhaal.
<.>
Helemaal mee eens Beernd! Maar waarom ging Merel met de tram met dit weer? Of is dit al een tijdje gelden gebeurd?
Wat een coole kinderwagen trouwens, met een muziekknop. Gezien de aard van de muziek, die me niet erg standaard voor kinderen lijkt, zul je er zelf wel een muziekje in kunnen stoppen. Hoe dan, vraag ik mij af, cassettebandje, cd, cd-rom, geheugenchip met eigen aansluiting op de computer? Aaargh, ik ga wel even zoeken op Internet. Zul je zien dat die meneer het helemaal zelf gemaakt heeft, die geluidsinstallatie.
“keiharde kindertechno”, the horror the horror…
Zowiezo blijf ik me verbazen hoe mensen zo’n kinderwagen in de tram kunnen krijgen, zonder daarbij bijna niemand vol op het scheenbeen te raken, maar goed. En inderdaad, waarom zit je niet gewoon op de fiets?
Lieve Merel,
Het leven bestaat grofweg uit twee delen: voor en nadat je kinderen hebt gekregen. In dat omslagpunt veranderen al je meningen over kinderen radicaal. Oftewel: ik begrijp die meneer wel. Een huilend kind in het openbaar zegt eigenlijk: jij bent een slechte papa/mama. Geloof me: dat gevoel is heel erg. ALLES dus om de kleine stil te krijgen. Desnoods techno.
groetjes,
Janneke
keiharde kindertechno. wat een vondst!
Kindertecho… tja… het had ook de cd PlopToppers van Kabouter Plop kunnen zijn. Die hebben mijn buren…..
Mijn zoektocht op het internet heeft helaas niets opgeleverd.
Volgens mij heb je je fiets ingeruild voor een camera. Geen slechte ruil trouwens 😉
sorry voor je!!! houw je taai!