Op de fiets (47)

In de verte zag ik een blauwe Golf.
Een blauwe Golf met op het dak reclame voor de rijschool waar ik een aantal jaar geleden had gelest. Een klein rijschooltje, dus de kans was groot dat mijn ex-rijleraar in die auto zat. Leuk.

Ik gaf gas en trok op. Mijn fiets werd een McLaren Formule 1 auto. Het doel: op gelijke hoogte met de lesauto komen. Ik schoot er als een speer vandoor. Ik ontweek al het tegenliggend verkeer door snoeihard rechtdoor te gaan en me niets van ze aan te trekken.
De lesauto moest stilstaan voor het stoplicht verderop. Ik zette nog wat extra kracht bij. De laatste brug was een zware, maar moest te doen zijn. Ik moedigde de ketting aan erop te blijven. Tien slagen verder stond ik naast de Golf voor het stoplicht. Ik keek naar links. Daar zat inderdaad mijn rijlesleraar.

Ik klopte, nazwetend en uitpuffend, nonchalant op het raampje, terwijl ik mij in evenwicht hield met een hand op het autodak.
Hij draaide het raampje enthousiast naar beneden. ‘Hé! Merel! Op de fiets?’, riep hij. Het jongetje naast hem hield zenuwachtig het stoplicht in de gaten.

‘Waarom ben je niet met de auto?’, grapte mijn leraar. ‘Heb ik je dan voor niets geleerd hoe je zo’n ding moet besturen?’. Ik wees hem op de afstand die ik net in no time had afgelegd terwijl hij voor het stoplicht stond te wachten. Een fietser in Amsterdam is niet zelden sneller dan een auto. Bovendien was het lekker weer. En heb ik geen auto.

Toen sprong het stoplicht op groen. In de gedachte dat we samen op zouden rijden, fietste ik door.
Maar de auto naast me sloeg af.
Toen ik omkeek zag ik nog net de wanhopige blik van het jongetje, de zwaaiende hand van mijn leraar uit het raampje, en hoorde ik de mensen achter hen zuchten.