Ik zag ze voor het laatst op Pinkpop. In 1993. Tien jaar geleden. Of, zien is een groot woord, want The Jayhawks waren stom. Ouwelullenmuziek. Saaie gitaar- slash countrymuziek voor evenzo saaie mensen. Oud en kaal. Ik kwam toen voor Rage Against the Machine, Living Colour en The Black Crowes. The Jayhawks waren een mooi moment om iets te gaan eten.
In april zat ik in CD winkel Phantasio, waar je al koffiedrinkend en tijdschriftbladerend naar CDs kan luisteren. Rainy Day Music was net uit. Strak hoesje, ach waarom niet eens luisteren.
Wat een fijne CD! Prachtige gitaarliedjes met stemmige koortjes. Vooral nummer drie, All the Right Reasons. Nu was ik op dat moment zeer gevoelig voor romantische liedjes, maar als ik kippenvel krijg of tranen in mijn ogen voel prikken bij de eerste keer luisteren, vind ik dat ik het aan mezelf verplicht ben de CD aan te schaffen. Zo geschiedde. De CD werd veel gedraaid.
Gisteren stonden ze in Paradiso, in een zaal die niet was uitverkocht. Driekwart van de mensen kende alleen de oude liedjes, terwijl ik die juist niet kende. Gelukkig speelden ze een mooie tussenweg.
De band zag er weinig sprankelend uit. De weinig charismatische zanger, die soms wat onverstaanbaars tussen de liedjes door mompelde, veranderde van Ad Visser in Bob Dylan in Arnon Grunberg in onze systeembeheerder. Ze speelden hun liedjes zoals op de CD. Mooi, rechttoe rechtaan. Er gebeurde niets wat ons verbaasde maar echt commentaar konden we ook niet hebben.
Kortom. Het was een beetje suf. Muziek voor ouwelullen. Lange mannen die stil staan in het publiek.
Maar ik mag dan tien jaar ouder zijn, ik kan als een kind zo blij worden wanneer ik de band dan All the Right Reasons hoor inzetten.
En een liedje kan een hele avond bepalen.
Geef een reactie