Ik heb Skunk Anansie nooit live gezien en eigenlijk vond ik dat altijd wel jammer. Daarom was ik gisteren blij verrast toen ik zag dat Skin het voorprogramma was van Placebo waar ik toch al naar toe ging. De Heineken Music Hall lag er spookachtig bij in de herfstige rukwinden en indigoblauwe luchten. Skin was niet goed bij stem, legde ze uit, en misschien was het daarom, en vanwege het slechte geluid, maar het optreden kwam niet uit de verf. Er miste van alles. Maar toch een moordwijf met onvervalst Engels accent. Ik ga wel een keer in Paradiso.
Hoe slecht het geluid en de show was bij Skin, hoe verpletterend Placebo was. Het optreden werd opgebouwd als een show in een megazaal als De Kuip, met een kaasdoek met schaduwprojecties, indrukwekkende lichtbundels en twee snelwisselende beamerprojecties op het achterdoek. Meteen werd ik door Brian Molko meegenomen in zijn hedonistische universum. De muziek denderde als een trein door de bierhal heen zonder enig moment ongelaagd te klinken of mijn oren te pijnigen. Molko, in het wit, kreeg het publiek op zijn hand, maar ook de gitarist bleek geen podiumvrees te hebben. Dit in tegenstelling tot de drummer en de bassist die ik eigenlijk niet gezien heb.
Voor het eerst voegde de Heineken Music Hall meer toe aan een concert dan alleen het aantal mensen. De technische faciliteiten waren perfect voor een band als Placebo. Het geluid uitmuntend. De mensenmassa niet storend. Ook organisatorisch had de hal het inmiddels stukken beter voor elkaar.
Maar het kan ook allemaal gewoon komen door Placebo die wat mij betreft een betoverend optreden gaf. Waarbij ik voor het eerst sinds tijden echt heel erg hoopte dat ze nog voor een toegift terug zouden komen. En dat deden ze. Met een sublieme cover van Where’s My Mind van de Pixies als afsluiter.
Woooohooo!
Met dank aan Mijmer, zonder wie ik er nooit zou zijn geweest.
Geef een reactie