Van de schrijfsters Witte Walvis en Aukje kreeg ik voor mijn verjaardag bioscoopbonnen. Woeha! Gisteren heb ik ze uitgegeven in ruil voor een bijzondere avond.
Kriterion is de leukste bioscoop van Amsterdam, bedacht ik mij terwijl ik voor de film in het caf? op mijn gemak mensen aan het kijken was. Een fijn muziekje kwam uit de boxen boven mij en vormde de soundtrack bij mijn observaties. Studenten met bier. Oudere studenten bij de leestafel. Een verdwaalde veertiger met een groot glas wijn. Groepjes aan het kletsen.
Na navraag bij de bardame bleek het muziekje de soundtrack te zijn van de Tom Barman film Any Way The Wind Blows – precies de film waarvoor ik net kaartjes had gekocht. De setting van mijn observaties verplaatste zich van het caf? naar het filmdoek. Daar weer die betoverende muziek en intrigerende mensen om naar te kijken. Allemaal kleine verhaaltjes die zich in Antwerpen afspelen. Twee jochies, een bacterioloog, een leraar Frans, twee vriendinnen, talloze andere personages. Je krijgt ze te zien, je leert ze langzaam kennen. Iedereen heeft wel een klein geheim. Iedereen zijn eigen accent.
En daaronder die muziek. De beat gaat door, terwijl verhaaltjes elkaar beginnen te raken en weer afstand van elkaar nemen. Mooie portretjes op een vrijdag in de Belgische stad.
Mooi. Fijn. Plezant. Sprookjesachtig.
Heerlijk.
Gaat hem zien.
Geef een reactie