Ik had het grootse genoegen op tweede kerstdag aan te mogen schuiven bij mijn oom en tante en neven en hun vriendinnen in de provincie Groningen. Dat was bijzonder. We speelden het grote Filmquizspel (en kregen zowaar een bioscoopbon als beloning!), we aten ons buikje rond en nog net iets ronder en gingen laat op de avond met de auto naar de stad Groningen, alwaar ik mocht overnachten bij mijn neef en vriendin.
Fijn.
Een poging om naar het Groninger Museum te gaan, strandde bij het zien van de drukte en dus hadden wij net zoveel plezier in het aangrenzende caf?.
Toen kwam de terugreis, waar ik me al een hele tijd op had verheugd. Twee en een half uur in een rijdende trein mogen zitten, zonder haast en met als doel je eigen huis. Heerlijk. Ik besloot een Eerste Klas treinkaartje te kopen om dit genot nog maar eens te vergroten. Waah! Nooit eerder gedaan!
Ik installeerde me in een zeszitstreincoup?. Aan het raam, uitzicht op de polder. Geen andere mensen bij mij in de buurt. Zaterdagskrant op het stoeltje naast me, flesje water voor me op tafel, boek uit mijn tas, iPod in de nabijheid. Mijn eigen treinrijtuig. Er kwam niemand bij mij zitten.
De twee en een half uur vlogen voorbij. De enige onderbreking kwam door de conducteur aan wie ik trots mijn peperdure kaartje liet zien. Verder was er rust en af en toe een station. Het landschap veranderde van landelijk naar stedelijk en de stralende zon veranderde in grijze wolken. Maar verder was er stilte en kalmte alom.
Dit is beter voor een mens dan een kuuroord.
Ik vind dat ieder mens recht heeft op minstens ??n zo’n tocht per jaar.
Ik zal de NS eens aanschrijven.
Geef een reactie