Espresso

Het gebeurde vlak voor kerst. Collega T. had iemand aan de telefoon die haar een interessante aanbieding deed. Een werkweek lang een Nespressoapparaat op proef. Gratis. Zonder verplichtingen, 5 dagen.
Nee!, riepen wij. Doe het niet! Trap er niet in!

Maar vorige week stond hij er ineens. Glimmend, robuust, uitnodigend.
Geleverd met een doos waarin kleurige design koffiepads waren verstopt.
We waren er stil van.
Na al die jaren ijverig koffiezetten produceerde deze supermachine binnen no time een heerlijke kop espresso, macchiato, of ristretto. Met een smaak zo puur als de naam doet voorkomen. Het was alsof we op vakantie waren. We glunderden.

We werkten de hele week fulltime. Collega?s die vrij waren, kwamen langs om koffie te drinken. We maakten afspraken met onze opdrachtgevers en nodigden vrienden en bekenden uit. Effectieve werkuren gingen terug naar een minimum.
Het apparaat moest bewonderd, geprezen, geprobeerd. Wij waren gelukkig. Op ons werk was het nog nooit zo aangenaam geweest.
De dagen vlogen voorbij.

Toen gebeurde het. Gisteren. De man van de espressofabriek kwam. In een grote bus met reclame van het bewuste bedrijf zagen wij hem in de verte aankomen. Collega A. blokkeerde de deur. Collega M. stond op de uitkijk.
Collega T. ging bovenop het apparaat zitten. Ik pakte een mes uit de keukenla.

De man van de espresso was onverbiddelijk. Hij ramde de deur in, duwde collega M. bruut opzij en trok het apparaat onder collega T. vandaan. In een mum van tijd, misschien nog wel korter dan het maken van een kopje koffie kostte, was hij verdwenen.

Ik legde mijn mes neer.
Het werd stil op kantoor.

Vandaag werk ik thuis.