Het was opmerkelijk dat er voornamelijk volwassenen op de midgetgolfbaan in het park te vinden waren. Toen wij enigszins beschaamd naar het hokje toeliepen om te vragen hoe duur het was, hadden wij ons nog willen verexcuseren voor deze puberale actie. Wie gaat er als twintiger nou zonder kinderen midgetgolfen? Maar toen we eenmaal begonnen waren, zagen we dat er bijna geen kinderen op de baan te vinden waren.
Nostalgie! Al deze mensen, inclusief wij, hadden last van nostalgie! Voor het spelletje hoef je het niet te doen. Dat balletje, die stick, die overal dezelfde banen – dat was het leukste niet. Het leukste was het knullige gevoel eromheen. En die banen waren best moeilijk eigenlijk. Ik weet zeker dat ik vroeger beter was.
Het lukte niet om het balletje te stelen. Volgens mij was dat (of in ieder geval de poging ertoe) vroeger onderdeel van midgetgolf. Wel kregen we hetzelfde plankje met een scorevelletje en een dik elastiek met een potlood eronder dat we om onze nek konden hangen. De rest van de mensen in het Park van de Vergane Glorie bleef soms vanaf een afstand even kijken naar hoe wij daar suf onszelf stonden te amuseren.
Uiteindelijk duurde het een beetje te lang. De nostalgie was bij baan 9 zo ongeveer verdwenen en toen waren we pas op de helft. En koud, was het ook. Maar dat kon de pret niet drukken. En ik won. Met 1 punt verschil.
Geef een reactie