Ik vroeg natuurlijk niet zomaar hoe oud volgens u een meisje of een vrouw kon zijn. Gisteren wilde ik een stukje typen en ik vroeg het mij af bij de eerste zin. Ik vraag het me wel vaker af, en bij een sollicitatiegesprek bij BNN werd mij zelfs ooit de vraag gesteld. Ben jij een meisje of een vrouw?
Er zat namelijk een persoon van het vrouwelijk geslacht tegenover mij in de trein die in jaren iets ouder was dan ik maar verder geen enkel uiterlijk kenmerk van een mevrouw vertoonde. Ze had een rugzakje, geen make up op en geen mevrouwenkleren aan. Het was een meisje van een jaar of 35, zoals ik er zoveel ken.
Alleen het woord meisje, dacht ik gisteren, duidt op een klein meisje, of zou ik dan klein meisje schrijven? Maar meisje zou sowieso niet afdoende zijn geweest. Bij het woord meisje alleen zou u niet voor u hebben gezien wat ik bedoelde. Bij het woord vrouw echter al helemaal niet. De Nederlandse taal blijkt niet toereikend. U reageerde ook al in die richting. Er zit een vacuum tussen de 18 en de 40.
Ze zat schuin tegenover mij en ik viel meteen voor haar. De manier waarop ze zat, met haar benen een beetje opgetrokken. Ze leek op zuster Abby (pop up), uit ER. Zuster Abby is cool.
Ze had een boeiende uitdrukking van opperste concentratie op haar gezicht. Ze las een boek. En terwijl ze haar boek las, draaide ze met haar vrije hand krulletjes in een pluk haar die over haar voorhoofd hing. Ze had niet in de gaten wat er om haar heen gebeurde. Haar boek was belangrijk, alleen haar boek, en het boek moest uit. Zoals een kind een boek kan lezen las zij haar boek.
De conducteur moest een paar keer zijn keel schrapen voordat hij tot haar doorgedrongen was. Ze schrok op, vouwde een hoekje van haar pagina om en pakte haar kaartje. Het boek lag op het tafeltje aan het raam.
Een doktersroman. Van de bibliotheek.
Geef een reactie