De Beethovenstraat in Amsterdam is het toppunt van kouwe kak. Ik word er liever nog niet dood gevonden, maar toch vond ik mijzelf er gisterenmiddag vreemd genoeg terug. Ik was een winkel binnengelopen waar heel grote uitverkoop was en ik stond voor een rek broeken. Bij het binnengaan hadden de twee vrouwen die heel goed met een bus haarlak om wisten te gaan mij compleet genegeerd.
Ik pakte een broek. En nog een broek. En ik keek naar nog een broek. Toen hoorde ik door de winkel galmen:
“Wil het lukken?”
Wil het lukken. Iegh. Er kwam een nog grotere allergie bij mij op dan even tevoren toen ze mij genegeerd hadden. Ik zei echter vriendelijk terug dat het allemaal prima wilde lukken.
Op dat moment realiseerde ik me dat de opgedirkte vrouw het helemaal niet tegen mij had gehad, maar tegen een mevrouw in het pashokje die net naar buiten kwam in een monsterlijk lelijke blouse.
De winkelmevrouw had gemerkt dat ik dacht dat ze het tegen mij had gehad. Ze keek me even verstoord aan alsof ik een mug was die ze niet goed kon lokaliseren. Ik zei opgewekt: “Nou, het wil prima hoor, bij mij, geen probleem, laat mij hier maar een beetje aanmodderen, bij de uitverkoop, haha”.
De mevrouw wist gans en geheel niet hoe ze op deze woorden moest reageren. Vol wantrouwen en achterdocht gleed haar blik van mijn schoenen naar mijn kruin waarna ze zich weer met een valse glimlach tot haar paskamerdame richtte.
“Het staat u fantastisch”, zei ze.
De rest van de tijd die ik in deze winkel doorbracht, werd ik weer genegeerd. Ik kocht er niets.
Vrouwen in de Beethovenstraat hebben geen verstand van humor.
Geef een reactie