“Waar ken jij de gastheer van?”, vroeg de jongen naast mij op de bank (dat hij was omgekocht door de gastheer laten we even onbesproken). We waren op een feestje waar ik niemand kende. Behalve de zus van de gastheer, bleek, van vroeger.
“Hij reageert bij mij”, zei ik.
“Sorry?”, zei de jongen, terwijl hij zijn linkeroor naar mij richtte om zo beter te kunnen verstaan wat ik zei. Ik herhaalde mijn tekst. Hij keek vragend.
Ik legde uit dat ik een webzijde had, waarop ik dagelijks een stukje postte. En dat de gastheer daar vaak reageerde.
“Elke dag een stukje posten, een soort weblog dus?”, vroeg hij.
Hee. Dat was in het verleden niet vaak gebeurd. Dat iemand zo snel al zelf het woord weblog in de mond nam. Het fenomeen wordt almaar bekender. Deze jongen kende Geen Stijl. Owja, zei ik. Nou, ik doe net iets anders.
Er waren ballonnen, lampionnen, er was een tropisch hoekje op het balkon, er waren negerzoenen en chippies en natuurlijk was er drank, er was een televisiekast en er waren mensen met gekke dingen op hun hoofd en om twaalf uur middernacht was er… champagne.
En zo luidden wij het nieuwe jaar in.
Schrikkelschrikkeljaar.
Gelukkig nieuwjaar! Opdat u veel mag schrikkelen, vooral vandaag!
Geef een reactie