Mucha (spreek volgens een vrouw die Tjechisch zei te spreken uit als muuga) maakte zo rond de eeuwwisseling (de vorige) prachtige affiches en tekeningen van sensuele dames (in het begin voornamelijk van Sarah Bernhardt) met veel bloemetjes. De Kunsthal maakte een overzicht van zijn werk, waar zijn uiteindelijke meesterwerk Het Slavische Epos (twintig doeken van 6 bij 8 meter) ontbrak.
Bij binnenkomst ging het bij mij een beetje mis. Natuurlijk was het druk want zondagmiddag. Maar het leek wel alsof het museum deze drukte zelf niet verwacht had. Lange rijen bij de garderode (1 medewerker), smalle gangetjes, geen plek om even stil te staan en te bedenken naar welke kant je je voet wil zetten.
Eenmaal in de expositieruimte kon ik geen enkele wijs worden uit welke route ik zou moeten nemen. Nu zal dit voor velen geen probleem zijn, wat maakt het uit, maar ik wil weten met welke achterliggende gedachte de werken zijn opgehangen. Borden met achtergrondinformatie verwezen naar werken die op een heel andere plek in de ruimte hingen, zodat het bijna een speurtocht werd naar verwijzingen. Een speurtocht in een heel druk bos vol mensen.
De werken van Mucha maakten het bezoek de moeite waard, hoewel ik niet alles even mooi vond en nergens echt verpletterd werd. Het loonde de moeite om wat langer stil te staan bij afbeeldingen die meteen de aandacht trokken. Vooral de met zilver bewerkte afbeeldingen spraken mij aan, misschien omdat het eendimensionale aspect daardoor wat verminderd werd. Het leek mij een goed idee om hier thuis een Mucha te hebben die niet ingekleurd was, en hem dan als wijze van meditatie in te kleuren. Prettig geconcentreerd werkje. Ook waren de verschillende ‘accessoires’ bij de tentoonstelling leuk: een interview met Sarah Bernhardt in een Nederlandse krant bijvoorbeeld waarin eerst wordt uitgelegd wat een interview is. Maar dan moest je wel de kans krijgen om je erover te kunnen buigen.
Via een nogal afgelegen en door mij onopgemerkt gangetje kwamen we ook bij de Dutch Heroines van Ronald Giphart en Eric van den Elsen. Foto’s van diverse bekende dames in afwisselend leuke en banale poses waarvan alleen Birgit met een rode poes voor haar poes en Carice van Houten in Schotland springend met haar rokje omhoog me bij zullen blijven.
Boven een expo over roken door vier eeuwen heen (als u wilt stoppen, is dit het juiste moment), foto’s van Disfarmer en foto’s van Edward Steichen uit Vanity Fair met sterren van vroeger Hollywood. Allemaal wel aardig.
Wie nog iets wilde kopen in de Giftshop moest geen last hebben van claustrofobie of mensenvrees. Wie heeft bedacht dat de ingang van het museum (2x 1 deur) en de uitgang hetzelfde moesten worden, en de mensen van de Giftshop daar ook nog langs en doorheen moeten… soms snap ik echt niet of het aan mij ligt of aan de planologen van deze wereld.
Maar Rotterdam lag er in de winterzon weer stralend bij.
Geef een reactie