Er stond een meisje van een jaar of vier bij de ingang van de supermarkt. Haar moeder stond naast haar, met haar rug naar haar toe, te praten met een andere vrouw. Het meisje stond te wiebelen met haar heupen. Ze verveelde zich.
Toen ik aan kwam lopen maakte het meisje een beweging met haar handen alsof ze een foto van mij nam.
‘KLIK’, zei ze, terwijl haar rechtervinger de denkbeeldige knop van haar onzichtbare fototoestel indrukte.
Ik deed alsof ik schrok van de flits. Duh, dom. De zon scheen.
‘Hallo’, zei ik, ‘heb je een foto van mij gemaakt?’
Weer een beetje dom van me, want het was overduidelijk. Maar wel aardig.
‘Ja’, zei ze, ‘wil je ‘m zien?’
Dat wilde ik wel. Even kijken of mijn haar wel goed zat.
Ze liep naar me toe met haar denkbeeldige camera. Ze deed alsof ze de camera omdraaide en liet mij de achterkant zien.
Ah, natuurlijk, daar zou een LCD schermpje zitten.
Digitale fotografie.
Een kleuter weet niet anders.
Ik zei dat ik er stom opstond.
Dat vond zij ook.
Tsk.
Geef een reactie