‘Ga je nu al naar huis?’, vroeg hij.
Ik keek op mijn horloge. Het was half 12. Over een half uur was het morgen.
Binnen in de zaal stond de DJ plaatjes te draaien, de tweede band was net geweest, de derde zou zo komen.
‘Ja!’, zei ik.
‘Waarom zo vroeg? De avond is nog niet afgelopen! En morgen is het weekend!’, zei hij, maar mijn beslissing was duidelijk. Ik moest naar huis. Want hoe vroeger ik vandaag op werk zou zijn, hoe eerder ik er weg zou kunnen, hoe eerder het weekend zou beginnen, hoe eerder ik kon beginnen aan mijn minivakantie.
Minivakantie!
Hoera!
Ik ga zo weg. Ben er dinsdag weer.
Mijn huis wordt bewaakt door een man met brede schouders die lief is voor de poezen maar niet voor ongewenst bezoek.
In de tussentijd kunt u morgen naar de prijsuitreiking van de DutchBloggies gaan of nog een mooie opdracht voor in het te winnen boek bedenken (wat zijn er al veel mooie! klik hier).
Dag hoor, daahag.
Geef een reactie