Laatst vroeg een journalist van de Nieuwe Revu (woensdag in de winkel) mij waarom ik dit in godsnaam doe, al drie jaar lang elke dag een stukje schrijven. Het is een voordehandliggende vraag en het is nog best moeilijk om daar een antwoord op te geven.
Gewoon, omdat ik het leuk vind?
Euh.. waarom niet?
Omdat het verslavend is?
Toch eens beter over nadenken, waarom ik de dingen doe die ik doe, dacht ik nog, maar de volgende dag lag er een blauwe envelop in de bus en ik wist meteen weer waarom ik dit doe.
De Belastingdienst en ik hebben een tijd geleden ruzie gehad. Men zei daar dat ik had gesjoemeld omdat ik mijn andere baan bij de Gemeente Amsterdam niet had opgegeven.
Duh, ik had helemaal geen andere baan.
De Gemeente Amsterdam had mijn sofinummer doorgegeven als behorend tot een van haar werknemers.
En toen begon het gezeik, want de Belastingdienst zelf kon mij geen doorkiesnummer van een verantwoordelijke geven. Ik heb een hele werkdag aan de telefoon gezeten voordat ik eindelijk snapte wat er aan de hand was. Probeer bij een instelling die zo groot en divers is als de Gemeente Amsterdam maar eens ergens achter te komen.
Mijn broer en ik bleken bijna hetzelfde sofinummer te hebben. Precies ??n cijfer verschil. Dat is geloof ik tamelijk ondenkbaar – maar in ieder geval tamelijk vervelend verschrikkelijk. Bovendien had mijn broer net dat ene cijfer verkeerd ingevuld (aarg!) en daar stond dus zijn naam bij mijn sofinummer.
Dit speelde allemaal in de zomervakantieperiode. Mijn broer is meester op een basisschool en dus waren de mensen allemaal vrij die een brief zouden moeten ondertekenen.
Het duurde lang, heel lang, een periode van aanmaningen, duizenden telefoontjes, ongedane aanmaningen, aaargh, en toen is er een brief gestuurd.
Wat mij het meest frustreerde, is dat ik helemaal niets fout had gedaan en al het vuile werk moest opknappen. Lekker dan.
In de brief die opgestuurd was en door alle belangrijke mensen van de Gemeente Amsterdam was ondertekend stond dat dit ook zou gelden voor de komende belastingjaren, omdat de fout pas nu was ontdekt.
Kwam ik laatst met een blij gemoed thuis, trof ik een blauwe envelop aan.
In de blauwe envelop een brief met de mededeling ‘dat de belastingdienst denkt te moeten afwijken van mijn aangifte, omdat ik mijn inkomen van de Gemeente Amsterdam niet heb vermeld, u stoute mevrouw merelroze.com’.
Chagrijnigheid slaat bij mij zelden zo in als met dit soort bureaucratische misstanden.
Op slag werd ik boos, gefrustreerd, ge?rriteerd, woest. Ik stond in mijn gangetje te stampen en te schreeuwen.
Totdat ik bedacht dat ik dit in een stukje zou gieten waarin ik mijn frustratie kwijt zou kunnen.
En ineens wist ik het.
Daarom doe ik dit!
Als u nou ook nog even op de Belastingdienst wilt schelden in mijn reactieding, dan ben ik helemaal gelukkig.
Geef een reactie